In de melancholie van afgelopen dagen zijn er veel mooie liedjes voorbij gekomen op de radio bij de Top2000. In al het gitaargeweld en tussen de popnummers vallen ook afwijkende andere nummers op. Ik werd getriggerd door de kracht van een aantal nummers die soms in kracht of juist in kleinheid een sterke lading meebrengen. Het begon eigenlijk vorige week toen ik een vol plein bij Het Glazen Huis zag meezingen met het bombastische Another Love. En gisteren herontdekte ik het intense kleine nummer Mia van Gorki, jarenlang een nummer 1 in de Tijdloze van Studio Brussel. Of het ontroerende klassieke stuk van Ludovico Einaudi met Una Mattina uit Intouchables. Daarnaast vele o ja nummers als For Bitter Or Worse van Anouk of Uninvited van Alanis Morissette of een minder bekende als Going To A Town van Rufus Wainwright.
In vele van deze nummers is de piano dienend of dragend of zet op de belangrijke momenten een melancholische sfeer neer. Waar vroeger het vakantie cassette bandje of de mp3 speler uikomst bracht om een verzameling te maken is nu streaming een uitkomst.
Hier een Spotify playlist met 60 Top 2000 nummers waarin de piano een belangrijke rol heeft: https://open.spotify.com/playlist/61DIGeJ23ditQpRVFOz9ei?si=76c028f9548740e8
Ook nog wat clips van de eerste 20 nummers:
Alanis Morissette - Uninvited: met het dreigende piano intro stuwt dit nummer op tot een angstaanjagende ballad.
Tom Odell - Another love: melancholische piano ballad die binnen 10 jaar opnieuw een hit is. Dat deze door iedereen luidkeels meegezongen wordt zegt iets over de kracht van dit nummer oprukkend naar boven in de Top 2000.
Gorki - Mia: door het broeierige gitaargeluid heen sprankelt de piano om deze prachtige ballad kleur te geven.
Fish - A gentleman's excuse me: ex-Marillion zanger in een indringend nummer vol spijt met een op wals gebaseerde piano ballad.
Tori Amos - Winter: deze ballad staat steevast in mijn stemlijst, de ijzingwekkende stem van Tori Amos bezorgt nog altijd kippenvel.
Joe Jackson - Real men: deze uptempo pianosong van Joe Jackson is al jarenlang een klassieker in jaarlijstjes.
The The - Uncertains smile: herinneringen aan de verrukkelijke 15 van de Vara, met de ultieme piano solo aan het einde.
Mark & Clark Band - Worn down piano: niet te missen classic van deze one-day-fly met legendarisch piano duel
Supertramp - School: van top 100 aller tijden classic naar alsnog uitgebracht in jaren 90 deze live versie met de beroemde piano solo van Rick Davies.
Don Henley - New York Minute: Opener van de Top 2000, een klassieker die niet uit deze lijst mag vallen. Dit jaar nog live gezien met The Eagles en nog altijd goed van stem.
Al Stewart -Year of the cat: door Alan Parsons geproduceerd, tijdloze hit uit de jaren 70.
The Babys - Isni't it time: bombastische ballad met telkens piano als rustpunt.
Kate Bush - Wuthering heights: sprookjesachtig debuut van de getalenteerde songwriter en kunstenares Kate Bush
Marillion - Lavender: uit het drieluik van Misplaced Childhood de pianoballad opvolger van Kayleigh die nooit een hit werd, maar wel uitgroeide tot een klassieker in Top 2000.
Split Enz - Message to my girl: pareltje uit de jaren 80 van deze Australische band, later vervolgd met Crowded House.
Blue Nile - Tinsel town in the rain: een melancholishce jaren 80 nummer dat wonderlijk sterk als klassieker is opgepikt met een unieke sound van synthersizer, piano en strijkers.
Mike Oldfield - Tubular bells: een weergaloos debuutalbum in twee delen, waarvan de excerpt als single werd gebruikt en diende als de dreigende soundtrack bij horrorfilm The Excorcist (en zelfs Bassie & Adriaan). Sterk gewaardeerd in Top 2000 waarbij ruim 20 minuten versie af en toe speeltijd krijgt.
Barbara Pravi - Voila: prachtige intense inzending van Frankrijk tijdens Eurovisie songfestival 2021: piano, cello, harp en kwetsbare zang in een opzwepende wals, indrukwekkend.
Lana Del Rey - Video games: tijdloos nummer van amber 10 jaar uit met melancholische orkestrale opbouw en kabbelend op repeterend onopvallend pianoriedeltje.
Paolo Nutini - Iron sky: is door aanslag op Charly Hebdo in 2015 een krachtige klassieker geworden, direct onafgebroken in de top 100 van de Top 2000. Nog altijd actueel nummer over verdraagzaamheid om liefde over haat te laten regeren (met indrukwekkende speech van Charlie Chaplin uit The Great Dicator).
Comments