50 jaar Pinkpop en daarmee is het festival het langste non-stop gehouden festival ter wereld. Vooraf zijn verwachtingen hooggespannen voor wat betreft de mogelijke programmering. Het gevolg, veel commentaar dat er toch te weinig echte klappers op affiche staan voor een jubileumfeest. Maar is dit allemaal niet een beetje voorbarig? We gaan het zien of 50 jaar Pinkpop representatief is voor nostalgie aan ene kant of relevant eigentijds aan de andere kant. ZATERDAG 8 JUNI De dag start met een krachtige wind op het terrein zodat het nog fris aanvoelt. Sinds enkele jaren is het traditie dat de winnaar van de Limburgse popprijs mag aftrappen. Voor dit jaar is die eer in de Brightlands stage voor MT. ATLAS, een stoner/garagerockband die in de verte doet denken aan Triggerfinger. Redelijk strak en technisch ok, maar op een bijzondere nummer met accordeon na iets te eentonig om langer vol te houden. Een goede reden om al op tijd naar de mainstage te gaan. De start op het hoofdpodium is voor de band BAZART. De Vlamingen hebben er zin in en komen met dromerige Nederlandstalige electropop waaronder het nummer 'Nacht'. Ook is er een gastoptreden van Eefje de Visser. De uiteindelijke ontlading volgt bij afsluiter 'Goud', met de volop meegezongen oneliner: ‘liever snel naar de hel, dan traag naar de hemel’. En die hemel lijkt uiteindelijk bijna open gebroken te zijn. In een jubileumeditie kan GOLDEN EARRING niet ontbreken. De band die de eerste editie al bijwoonde komt met een mini greatest hits show met o.a. 'When the lading smiles', 'Radar love', 'Going to the run' en 'Twilight zone'. Alhoewel de sleet er wel in zit bij deze rockveteranen en ze spelen op de kleinere IBA Parkstad stage, zorgt het meezing gehalte voor een hoog nostalgie gehalte. De finale met 'She flies on strange wings' zorgt voor een laatste hoogtepunt. We maken het rondje langs de grote podia af door Stage 4 op te zoeken, waar de Californische rockband BAD FLOWER speelt. Een talentvolle rockband die zich in komende jaren nog verder kan ontwikkelen, tikkeltje grunge / tikkeltje emotionele metal. De muzikaliteit valt het meest op als bij 1 nummer elk bandlid van positie wisselt en ander instrument gaat spelen. Terug naar mainstage vinden we Nederlands meest succesvolle zangeres ANOUK die bij een jubileumeditie ook niet kan ontbreken. Anouk heeft er duidelijk zin in en dat is wel eens anders geweest afgelopen jaren. Ze swingt, rockt en raakt ook de gevoelige snaar. Prima afwisseling met nummers als 'Girl', 'Michel', 'The Dark', 'Lost', 'Nobody’s wife' en 'Good God'. Voor het ruigere werk staat metalband HALESTROM in de Brightlands stage. Een band die qua geluid in de buurt komt van soortgenoten als Evanescence en Paramore met een rockchick als frontvrouw. Het klinkt strak en goed, maar verder wel een beetje voorspelbaar Amerikaans. Op de mainstage staat JAMIROQUAI, een band die zelden op Nederlandse festivals staat en daarmee een prima sub-headliner is. Zanger Jay Kay is opgetuigd met een lichtgevende tooi en een trainingsjasje dat duidelijk niet is meegegroeid met zijn eigen ‘ontwikkeling’. Dat doet niets af aan de swingende funk en soul die je van Jamiroquai mag verwachten. Opvallend detail is dat hits als Virtual insanity en Deeper underground niet in de setlist zitten, maar met nummers als 'Litte L', 'Cosmic girl' en 'Canned heat' is er nog voldoende te genieten. Daarmee is het feestgehalte voor vandaag wel afgelopen. Bij ondergaande zon is de programmering van ELBOW prima getimed. De sympathieke Britten zijn eigenlijk de ideale schoonzonen onder de rockbands. Ze presteren altijd naar behoren, maar springen er ook zelden bovenuit. Voor vandaag lijkt het allemaal iets anders, en is er duidelijk een bijzondere chemie met publiek en magie bij dit optreden. Zanger Guy Garvey weet als een hogepriester het publiek mee op te zwepen, maar ook muisstil te krijgen bij de gevoelige ballad 'Lippy kids'. Een finale met 'One day like this' en 'Grounds for divorce' zorgt voor een euforische meezingfeest. In de categorie brave bands misstaat ook MUMFORD AND SONS niet die op de mainstage de eerste dag van Pinkpop gaan afsluiten. De folkrock van het debuutalbum heeft in de loop van de jaren plaats gemaakt voor een Coldplay-achtige stadionsound. Het accent van het optreden ligt op de wat vollere sound van laatste album Delta, maar het contrast wordt gemaakt door de kleinere oude liedjes te spelen op het wat intiemere kleine tweede podium midden in het publiek. 'Little lion man' en 'The cave' zitten al vroeg in de set, maar met de wat groteskere nummers als 'Believe', 'Babel' en 'I will wait' heeft Mumford and Sons nog voldoende meezingers in huis. ZONDAG 9 JUNI Het is een stralend zomerse dag en dus wordt het een dag onbekommerd rondtoeven op het Pinkpop terrein. Daarom ook vandaag lekker vroeg aanwezig.
Als eerste pikken we een klein stuk mee van opener op de mainstage: KRAANTJE PAPPIE. In het armetierige autotune Nederlandstalige hiphop genre is Kraantje een verademing en neemt ook de nodige festival ervaring mee. En na het uitermate succesvolle jaar 2018, strooit hij met hits als 'Ja!', 'Lil Craney' en 'Liefde in de lucht'. Maakt een aandoenlijk praatje met een willekeurige 10-jarige fan in het voorste vak en brengt oude klassiekers als 'Waar is Kraan' en 'Feesttent'. De stemming in de wei is op gang. Op de IBA Parkstad stage staat WHITE LIES al klaar, een band die al 10 jaren worstelt met one-album-wonder imago. Ze maakte afgelopen jaar een sterke comeback met het 7 minuten durende 'Time to give' die onmiddellijk in de Top 2000 belande en daaropvolgend sterk vijfde album. Daarmee trapt de band ook indrukwekkend af. En de setlist wordt als het ware op zijn kop gespeeld door allergrootste hit 'Farewell to the fairground' er gelijk als tweede achter aan te doen, waarmee climax vooraan in de set zit. Slim omdat wat er na kwam ook de volle aandacht kreeg met in finale nog 'To lose my life' en 'Bigger than us'. Het zou zomaar eens een van de verrassingen kunnen zijn op Pinkpop, een act op Stage 4, de kleinste tent van het terrein. Daar staat dance act CONFIDENCE MAN die met een mix van Groove Armada, Italo beat en Pet shop boys, een aanstekelijk dansbare show neer zet. 2 vage muzikanten met donkere imkerkappen op spelen op de achtergrond drums en synthersizers. Daarnaast zijn als twee blikvangers van de band, een aantrekkelijke en extravagante man en vrouw de frontlinie. Met soms kitscherige danspasjes, sexy verkleedpartijen en opzwepende bewegingen wordt de hele tent van voor tot achter opgezweept. Hitje 'Boyfriend (repeat)' is het ultieme slotakkoord, dat via een sitdown eindigt in een kolkende massa aan springende en dansende mensen. Vol adrenaline verlaten we met prettige feeststemming de tent naar het volgende feestje. Op IBA Parkstad stage is ROWWEN HEZE al gestart wat voor deze Limburgers een thuiswedstrijd is en vanaf eerste noot af aan een ware zegetocht. Feestnummers 'Van drinken krijg je dorst' en ’t Roeie klied' worden in een mooie balans afgewisseld met ballads als 'Auto, vliegtuug' en 'De neus umhoeg'. De finale is voorspelbaar maar zeer feestwaardig met o.a. de luidkeel meegezongen 'Limburg' en 'Bestel mar'. Op de mainstage de veelbesproken comeback van KREZIP, de band die de droom vertegenwoordigd van het (studenten)bandje dat ineens doorbreekt bij het grote publiek via Pinkpop. Dat legendarische optreden uit 2000 zal een carrière van bijna negen jaar inleiden, maar ook leiden tot Krezip moeheid. Er staat een frisse band waarvan de liedjes de tand des tijds prima doorstaan hebben en ook goed gedijen op de zonnige festivalwei. Het wordt een feest der herkenning en vele nummers als 'Won’t cry', 'I would stay', 'I apologize' en 'Sweet goodbyes' worden volop meegezongen. Wat volgt is een stilistisch optreden van MILES KANE op de Brightlands stage. Britpop a la Arctic Monkeys met 'Rearrange' als herkenbaarste nummer en een bijzonder sterke cover en interpretatie van Donna Summer’s disco hit 'Hot Stuff'. LENNY KRAVITZ start op de mainstage veelbelovend met het stevige 'Fly away', maar vanaf dan raakt het al direct beland in een mat en beleving loos optreden. De mooie uitvoering van 'Fields of joy' als vijfde nummer is nog even een lichtpuntje waarna het kaarsje daarna direct uitgaat. Nostalgie en Pinkpop historie ja, vermaak gehalte nee. Zonder mindere optredens ook geen hoogtepunten en daarvan zal er op de IBA Parkstad stage wel eentje volgen. De controversiële act DIE ANTWOORD zorgt voor een ware rave met ophitsende rap en dance a la The Prodigy in hun vroege jaren. Prikkelende / sexueel getinte visuals, stroboscopen en hitsige dansers doen hun werk. Geen ritalin zal helpen tegen deze ‘beukmeuk’ en de massa kan los. Highlight is 'I fink u freeky'. De headliner voor vandaag is THE CURE. Zij krijgen twee uur en vijftien minuten de tijd om ons mee te nemen naar de nostalgie van Pinkpop in de jaren 80. Met terugwerkende kracht was het weer even het tienergevoel terug krijgen bij nummers als 'Lovesong', 'In between days' en een waanzinnig mooi en donker gespeelde 'A forrest'. Na twintig nummers lijkt de koek op, maar dan is er na een korte onderbreking die finale met nog eens acht(!) nummers. Het is een aaneenschakeling van nummers waarvan je ineens denkt, o ja die hadden ze ook nog gemaakt, waaronder: 'Lullaby', 'The Caterpillar', 'Friday I’m in love', 'Close to me', 'Why can’t I be you' en 'Boys don’t cry'. De dag had nu al volledig geslaagd kunnen zijn, maar voor dit uitzonderlijke jubileumjaar mag Pinkpop vergunning technisch doorgaan tot half twee ’s nachts. Voor deze after-party is niemand minder uitgekozen dan een van de grootste dj’s ter wereld en de uit eigen land afkomstige ARMIN VAN BUUREN. Een waanzinnig mooi podium met uitgekiend lichtwerk, lasers en prachtige filmbeelden begeleiden de dj die als dirigent over de festivalweide heerst. Het eerste opmerkelijke feit is de op eigen initiatief gekomen David Lee Roth die als gastzanger de remix van 'Jump' live zal doen. Ook zijn er nog enkele gastoptredens door de originele zangers bij 'Wild wild son' en 'Lonely for you'. En actueler dan een van de grootste hit van het moment, 'Hoe het danst', kan het niet worden, met als verrassing ook nog eens uitvoerders Marco Borsato en Davina Michelle als gast. Als knaller en afsluiter zorgt festivalanthem 'Blah blah blah' letterlijk voor het vuurwerk. MAANDAG 10 JUNI De dag start broeierig met donkere wolken, die de hele dag wisselend bewolkt to zwaar bewolkt over blijven komen. Het zal ook een dag worden waarbij bij diverse regendouches een veilige plek gezocht wordt en een paar acts geskipt worden. We komen al relatief later op het terrein en checken het optreden van BRING ME THE HORIZON op de IBA Parkstad stage. Een prima optreden van een band die de scepter lijkt over te nemen van het gat dat bands als Limp Bizkit en Linkin Park hebben laten vallen. Rauwe muziek en gevoelige rapcore met ook theatrale achtergrond films en dans. Het lijkt een kwestie van tijd voor de band klaar is voor een headline positie op de mainstage met nummers als 'Follow you' en het indrukwekkende 'Throne' dat een ode aan Linkin Park zou kunnen zijn. Na even een schuilpartij keren we terug bij de IBA Parkstad stage waar het weer precies op tijd open breekt voor het optreden van TENASCIOUS D, de band rondom acteurs Kyle Gass en Jack Black. Het wordt een mix van een comedyshow en ode aan rockmuziek. Zo volgt een eerbetoon aan roadies in het nummer 'Roadie' en na een zogenaamde ruzie en weggelopen bandlid volgt 'Dude (I totally miss you)'. De bekende nummers 'Tribute' en 'Fuck her gently' komen uiteraard ook aan bod. Een geinig en ontspannen optreden dat uitstekend getimed is afgelopen als de volgende bui zich meldt. We staan vervolgens te schuilen in de Brightlands stage waar drie kwartier later songfestival winnaar DUNCAN LAURENCE gaat spelen. Aangevuld met een ruime band, strijkkwartet en achtergrond zangers maakt de zanger zijn debuut voor het grote publiek. De set wordt gevuld met allemaal nieuwe en eigen nummers die flirten aan orchestrale popmuziek, uptempo powerballads en electronische pop. Dat Duncan Laurence een talent is wordt met dit optreden bevestigd en met een warme stem die van laag tot hoog de gevoelige snaar weet te raken is zeker veel mogelijk. De uiteindelijke finale is het uptempo nummer 'Together we run' en natuurlijk onvermijdelijk het winnende songfestivallied 'Arcade'. Met een gigantisch applaus mag de zichtbaar verlegen zanger het podium verlaten. Als een van de lastminute invallers is op Stage 4, DEWOLFF uitgenodigd. De band die meer dan invaller waardig is krijgt hiermee een plek die het toch al verdiende. Als een van de beste live rockbands uit het circuit weten zij opnieuw een uur lang avontuurlijke psychadelische rock horen, neigend naar het beste van Led Zeppelin en The Doors samen. Het resultaat is lange jams met experimentele gitaarsolo’s en eveneens virtuoos toetsenwerk. Na een kort bezoek aan de Langzaam-aan-laan en smaakvolle hap wandelen we nog even door naar IBA Parkstad stage waar MAJOR LAZER is begonnen aan een aaneenschakeling van eigen hits (waaronder 'Lean on' en 'Light it up') en lokale hits. Het is nog even schudden met de billen en het laatste dansbare feestje van Pinkpop. Dan is het tijd voor afsluiter FLEETWOOD MAC, die al eens de tweede editie van Pinkpop wist op te luisteren. Nu 48 jaar later mogen ze nog een laatste keer hun kunsten vertonen op de Pinkpop mainstage. De kleurrijke band die talloze relatie- en bandproblemen achter de rug heeft, staat na het ontslaan van zanger Lindsey Buckingham ontspannen op het podium. Er is door het wegvallen van de voormalige frontman veel meer ruimte voor de individuele muzikanten en dat komt de afwisseling ten goede. Het is wellicht niet het gedroomde feestje voor 50 jaar Pinkpop, maar wel een ode aan goede melodieuze rockmuziek waarin drie decennia van verschillende stijlen aan bod komen. Het is niet altijd even foutloos meer qua stemgeluid, maar de magie is niet verdwenen. Jaren 60 nummer 1 hit, 'Oh well', rockt even stevig de pan uit, maar ook de close harmonie zanghits als 'The Chain', 'Everywhere', 'Don’t stop' en 'Little lies' komen voorbij. Toch zijn er drie nummers die er boven uit springen. Stevie Nicks die gevoelvol het nummer 'Rhiannon' doet. Invaller zanger Neil Finn met een luidkeels meegezongen ‘cover’ van zijn eigen geschreven Crowded House nummer 'Don’t dream it’s over'. En last but not least allergrootste hit 'Go your own way'. Gaat deze Pinkpop de boeken in als een van de meest legendarische edities? Nee, maar wel een perfecte samenvatting waar het festival in al die jaren voor gestaan heeft, een ultiem familiefestival voor alle generaties met een breed aanbod van pop(ulaire) muziek. Nostalgisch? Dat op momenten zeker. Brutaal of hard? Het is er echt nog steeds wel, zij het wat sporadischer. Vernieuwend? Sinds de introductie van een 4e podium is er met name op podium 3 en 4 zeker interessant nieuw werk te vinden. Dance? Gelukkig niet de overhand, maar wat er staat is feestelijk en dansbaar. Kortom, dik tevreden.
Kommentare