Een spontaan concert meepikken last minute tijdens een werkreis buitenland is altijd even een fijne ontspanning tussendoor. Moet maar het geluk hebben dat er iets in de buurt is. Zo zag ik eerder Soundgarden, O.M.D., White Lies en Agnes Obel. In dit rijtje nu Steely Dan en The Eagles, een mooi dubbelconcert van twee legendarische bands. Ditmaal in TD Garden in Boston (waar normaal Boston Celtics hun NBA wedstrijden houden). Het is een all-in USA ervaring, met snacks en drinks in stadion en uitbundige Amerikanen als de camera ze in beeld heeft.
Iets na half 8 start Steely Dan, de band rondom Donald Fagen en overleden Walter Becker. Een experimentele fusion live band met als klassiekers 'Do it again' en 'Rikki don't lose that number'. Deze komen helaas niet voorbij, wel een rijke fusion jazz en funk sound door een 12-koppige band rondom bandleider Donald Fagen. Het is niet altijd dat voorprogramma's gerekend kunnen worden tot een waar dubbel concert, maar vanavond is dat zeker het geval. Ruim een uur lang up-tempo dansbare muziek. Enige bekende nummer dat voorbij komt is 'Reelin' in the years'.
Steely Dan - Reelin' in the years
Iets na negen uur verschijnt op de grote videoschermen boven het podium een snelle videoclip met foto's en oude live beelden van een indrukwekkende muzikale carrière van The Eagles, een teaser die gelijk het intro is voor de show.
Dan richten de spots zich op 6 zangers/gitaristen die met loepzuivere stemmen een accapella nummer langzaam laten overlopen in een southern rock nummer, het mooie 'Seven bridges road'. Vanaf dan trappen The Eagles af met een mooie greatest hit show waarin 'Take it easy' en 'One of these nights' elkaar vlot opvolgen. De overleden Glenn Frey wordt knap vervangen door zijn zoon Deacon Frey. Het is een mooie mix tussen Americana rock (zoals 'New kid in town' en 'Take it to the Limit'), kenmerkende Eagles ballads (zoals 'Desperado', 'I can tell you why' en 'Tequila sunrise'), wat ruigere rock (zoals 'Witchy woman' en 'Life in the fast lane') en een aantal solo pophits. Bijna elk bandlid pakt wel een keer de leadzang als er niet meerstemmig gezongen wordt. Hoogtepunten zijn vooral de momenten waar Don Henley zijn drums inwisselt om als frontman gitaarspelend zijn kenmerkende nummers te spelen of de momenten waar entertainer 'Joe Walsh' met vermakelijke grappen voor luchtigheid zorgt. Zo zorgt zijn reggae-achtige hit 'Life's been good' voor een mooi breekmoment door tussen The Eagles hits. Het mooiste nummer nooit door The Eagles zelf gemaakt is mijn favoriet van Don Henley solo 'The Boys of Summer', ook nu nog bijna foutloos nagespeeld 38 jaar later.
Hoewel ik The Eagles altijd een beetje saai heb gevonden, is mijn beeld wel veranderd door de veelzijdigheid van zang en gitaarwerk welke live uitstekend tot zijn recht komt. Een mooie herwaardering voor een met recht legendarische band. Toch mooi op de valreep meegepikt bij deze afscheidstour.
The Eagles - Seven bridges road
The Eagles - Take it easy
The Eagles - One of these nights
The Eagles - I can tell you why
The Eagles - Life's been good (Joe Walsh song)
The Eagles - The boys of Summer (Don Henley song)
The Eagles - Hotel California (opening)
The Eagles - Hotel California (slot met legendarische gitaarsolo)
コメント