Het wordt inmiddels al weer het 19e bezoek aan Rock Werchter. Sinds 2010 is voor mij de thuisbasis camping De Klokkeberg op bijna 3,5 km afstand van het festivalterrein. Dat is normalerwijze met pendelbusjes goed te doen. Dit jaar zijn die er helaas niet meer, en dus wordt het wandelen. Nou is drie kwartier heen prima te doen, maar na het pendelen overdag tussen diverse podia is dezelfde wandeling terug een extra sportieve uitdaging. Het wordt en passant dus ook een wandelvierdaagse.
Donderdag 4 juli, dag 1
Het is prima weer, half bewolkt tot zonnig, dus een perfecte dag voor een festival. We hebben ook een ambitieuze agenda en staan om 14u al aan de poorten van het Werchter evenemententerrein. De organisatie is zoals gewend voortreffelijk, na veiligheidscheck, verkrijgen van het bandje, opladen saldo en het eerste biertje staan we precies op tijd vooraan in The Barn bij Eefje de Visser. Er is een nieuw album op komst, dus speelt Eefje een soort Bitterzoet plus concert. Het accent ligt nog op de vorige tour met vooral weer de electronische droompop met dance invloeden boven haar oude singer songwriter materiaal. Allemaal weer visueel ondersteunt met choreografie van de 2 achtergrond zangeressen. Met nummers als De Parade en Storm vroeg in de set, Nieuwe nummers als Heimwee en Vlammen halverwege en het spannende slot met het inmiddels tot tweeluik gesmolten Stilstand en Lange Vinnen.
Eefje de Visser - Storm
Eefje de Visser - Stilstand
Eefje de Visser - Lange vinnen
Eefje de Visser
Werchter beschikt over twee enorme tenten: The Barn (met een capaciteit tot 20,000 mensen) en heeft daarmee de allure van de Ziggo Dome en Klub-C (met een capaciteit tot 10,000 mensen en daarmee nog fors groter als Afas live). Het geeft het gevoel dat je middenin het festival naar een eigen concert gaat van een artiest. Ze liggen ook nog eens praktisch naast elkaar, dus van The Barn naar Klub-C om een glimp mee te pikken van Bombay bicycle club. Zij maken frisse Britse Indie-pop, in Nederland wat minder gedraaid maar het frisse popliedje Shuffle kreeg wel wat airplay.
Bombay bicycle club
Na de lieflijke liedjes, is het tijd voor wat meer stoere rock. De Zweedse Hives teren als one-hit wonder al langer op een respectabele live reputatie. Rock 'n roll met attitude. Deze gestileerde heren spelen strak, en hebben een zanger met een overdosis aan ijdelheid die de band graag presenteert als de beste rockband ter wereld. Dat moeten we gezien de vele oproepen tot steeds luider applaus tot in den treure toe aanhoren. Tussen elk liedje van 2-3 minuten zit minstens 1 minuut aan zelfverheerlijking. Als je daar doorheen prikt speelt de band ontzettend lekker in het gehoor liggende nummers, met het bij uitstek geschikte festival anthem Hate to say I told you so als zwaartepunt in de setlist.
The Hives - Hate so say I told you so
The Hives op de Mainstage, in een heerlijk zonnetje
Van alle bands die nog het wensenlijstje staan om ooit live te zien, is The Smiths er een van. Die reünie zal er vanwege de ruziënde Morissey wel nooit meer komen. Toch is de sound nooit weggeweest want de man achter het unieke geluid van The Smiths is toch wel gitarist-componist Johnny Marr. Met een respectabele staat van dienst kan je hem wel een van de godfathers van de Britpop noemen, ver voordat Oasis en Blur er een commercieel tintje overheen goten. De set staat vandaag uit een mengeling van solowerk (waarvan hitje Easy money) en voormalig project Electronic (Get the message). En eerlijk is eerlijk zitten we toch wel het meest op nummers van The Smiths te wachten, die Johnny Marr niet onverdienstelijk zelf zingt nu. Panic, This charming man en How soon is now komen allemaal voorbij. Afsluiter There is a light that never goes out zorgt voor een luidkeels meegezongen finale nadat even daarvoor al het gezamenlijke koor The Passenger had meegelalalalald.
Johnny Marr - Panic
Johnny Marr - This charming man
Johnny Marr - How soon is now?
Johnny Marr - There is a light that never goes out
Johnny Marr in The Barn
Het lekkere weer biedt ook de mogelijkheid om gewoon even buiten te hangen met een drankje er bij of even wat te eten. Bij het kleinste podium The Slope pikken we kort even wat van de band DEHD mee, wat gitaarrock uit USA. Er is eerlijk gezegd niet zoveel blijven hangen daarvan.
The Slope
Door de opzet van de tenten zoals Klub-C komen ook bands tot hun recht die op de Mainstage op beperkte belangstelling kunnen rekenen. Zo'n band is Slowdive die met hun melancholische lange gitaarnummers een geduldig luisterpubliek weet te boeien. Met een sound tussen The National, The XX, War on Drugs en Sigur Ros is er voor de muziekliefhebber volop te genieten. Een ware verrassing op deze eerste dag.
Slowdive 1
Slowdive 2
Slowdive 3
Slowdive in Klub-C
We blijven een beetje hangen in de melancholie en verhuizen naar The Barn voor PJ Harvey. De Britse Polly Jean Harvey is in een rijtje te scharen van eigenzinnige artiesten als Kate Bush, Tori Amos en Nick Cave. Niet altijd makkelijke kost, maar vol passie gebracht. Zeg maar 'hate it, or love it'. Het is een mix aan grunge, folk en donkere popsongs met theatrale ondersteuning. Mooie nummers als The glorious land, Down by the water en To bring you my love komen voorbij.
PJ Harvey - The glorious land
PJ Harvey - Send this love to me
PJ Harvey - Down by the water
PJ Harvey - To bring you my love
PJ Harvey in The Barn 1
PJ Harvey in The Barn 1
Terug naar de Mainstage om nog een stuk mee te pakken van Greta van Fleet. De band met het kenmerkende Led Zeppelin geluid. Op Pinkpop imponeerden zij met vooral 1 nummer, het vorig jaar uitgebrachte The Archer. Een nummer dat tot een dikke tien minuten is opgerekt met een fabuleuze lange gitaarsolo zoals die de laatste twintig jaar nog maar nauwelijks te horen zijn geweest.
Greta van Fleet - The Archer
Nog een band die twee weken geleden ook op Pinkpop te bewonderen was, Jane's Addiction. Het is alternatieve rock/noise uit het pre-grunge tijdperk en een tikkeltje zwaar. Zou het in het hokje van Nine Inch Nails kunnen stoppen. Anders dan op Pinkpop is er hier meer ruimte voor mooie visuals die het net weer een tikkeltje spannender maakt. Na de sprankelende powerballad Jane says wordt het geluid donkerder en harder, maar het boeit zeker om af te kijken.
Jane's addiction - Jane says
Jane's addiction in The Barn
Afsluiter voor vandaag is alweer een oude rot in het vak, Lenny Kravitz. Of je hem vanwege zijn laatste 15 jaar nog als headliner zou neer moeten zetten is maar de vraag. In het kader van headliner's schaarste of artiesten die alleen exclusieve eigen concerten doen, is het een aardig alternatief. Het zorgt voor een back to the 90s/00s nostalgie blok. Dag 1 was een zeer productief dagje, zelden 10 acts op een dag meegepikt. Op naar dag 2.
Lenny Kravitz - Always on the run
Lenny Kravitz - Fly away
Vrijdag 5 juli, dag 2
Het begint voor vandaag niet zo ambitieus als gisteren. Door aanhoudende regenbuien tussen 10 en 16.30u blijven we even op de camping totdat de opklaringen zich aandienen. Het mag de pret niet drukken, temperatuur technisch is het nog goed te doen voor vandaag. Tegen zes uur zijn we bij Tom Morello, de guitarist van Rage against the machine en Audioslave. Naast zijn solowerk komen er vele mashups voorbij van RATM songs met de belangrijkste gitaarrifs. Tevens een korte hommage aan Chris Cornell in het Audioslave nummer Like a stone. Ook komt de gitarist van Maneskin, Thomas Raggi, nog een nummer meespelen in een gitaarduel met Morello. Het optreden eindigt met een singalong van Killing in the name. Klaarblijkelijk heeft Morello geen zin dit zelf te zingen. Het nummer is iconisch genoeg dat het publiek dit zelf wel oppikt.
Tom Morello met Thomas Raggi
Tom Morello - Bombtrack/RATM medley
Tom Morello - Bullet in the head/RATM medley
Tom Morello - Like a stone (Audioslave snippet)
Tom Morello - Killing in the name singalong
Bij de Mainstage zijn de eerste stralen zon al weer tussen de wolken te bekennen. Het is een mooi uurtje voor de alrounder Yungblud. Een rasartiest met Batman's Joker glimlach, die druk over het podium vliegt en geniet van optreden. Dat geeft ook lekkere interactie met het publiek. Een soort van Robbie Williams maar dan met stevigere gitaren en tomeloze energie.
Yungblud op Mainstage
Voor fijnproevers muziek keren we weer terug bij The Barn voor dEUS. De Belgische band van Tom Barman die nog altijd kan teren op fijne alternatieve rock. Er klinken enkele nieuwe songs tussendoor die lekker klinken. Dat geeft precies mooie afwisseling in de setlist waarbij de klassiekers tussen een paar nummers verstopt zitten zoals The Architect, Instant street, Bad timing en de altijd angstaanjagende finale Suds & soda. Van de 3 Tommen (Odell/Morello meegerekend) die vandaag geprogrammeerd stonden is de lokale Barman de grote winnaar op Werchter
dEUS - Bad timing
dEUS in The Barn
dEUS in The Barn 2
Na even een eetmoment keren we terug bij The Barn voor de Noord-Ierse band Snow Patrol. Op 1 optreden in Belfast na is dit weer het allereerste optreden sinds 2 jaar. Zanger Gary Lightbody is zichtbaar nerveus en ontroerd om weer te spelen. Dat gaat in het begin nog niet helemaal soepel, maar wordt gewoon geimproviseerd opgelost. Het geeft dit concert toch een echt live gevoel met veel toewijding van een band. Met vele hits op zak is The Barn volledig bezet en wordt er luidkeels meegezongen. Na de wijfelende start komt het echt op gang na hits als Run en Chocolate. Het melancholische Make this go on forever wordt ook gespeeld en is een van mijn favoriete albumtracks. Het publiek blijft keurig stil bij het lange piano outro, even kippenvel. In de finale gaat het verder los bij Shut your eyes, Chasing cars en Just say yes.
Snow Patrol - Run
Snow Patrol - Make this go on forever
Snow Patrol - Shut your eyes
Snow Patrol - Chasing cars
Snow Patrol - sfeerimpressie The Barn
Voor vandaag is de koek al weer bijna op. De Italiaanse songfestival winnaars Maneskin hebben in 2 jaar tijd aardig aan de weg getimmerd met hun live reputatie. Dat dit direct al een headliner status oplevert is wel een beetje opportuun. Wat er live gebracht wordt staat als een huis en is genoeg rock n' roll. Toch is de totale setlist aan de magere kant om langere tijd spannend te zijn om krap aan anderhalf uur vol te maken. Ballad The loneliest kan op veel bijval rekenen, en een tweede maal I wanna be your slave in een half uur tijd is wel een beetje een zwaktebod. Aan de kwaliteit ligt het niet want gitarist Thomas Raggi liet eerder vandaag al zien heerlijk te kunnen spelen. Nu nog wat meer repertoire opbouwen, anders dooft de band als songfestival one-day-fly uit binnen enkele jaren.
Maneskin gitarist Thomas Raggi
Maneskin op Mainstage
Maneskin met geselecteerde fans op podium
Zaterdag 6 juli, dag 3
Van het slechte weer zijn we af. Ging regen meer, wel even een fris windje bij de start van de middag, maar die gaat later liggen. We gaan wat muziek checken tot een uur of zeven, dus wordt beetje snel scannen. Bij The Slope gaan we kijken bij de band Deadletter met toegankelijke Britse post-punk/garage rock. In The Barn gaan we vervolgens kijken naar de Britse pop zangeres Jessica Ware. Het is een mengeling van pop/soul/disco met een beetje over the top Madonna achtige performance. Hierna keren we weer terug naar The Slope voor de Australische band Psychedelic Porn Crumpets. Het zijn generatie genoten van de sensatie King Gizzard & the Lizard Wizard, en daar is wel wat van terug te horen in de stevigere psychedelische nummers.
Deadletter bij The Slope
Jessie Ware in The Barn
Psychedelic Porn Crumbs bij The Slope
Bij de Mainstage is het tijd voor de Britse rockband Nothing but thieves. Dat net als in Nederland ook België gevallen is voor deze band is gezien de drukte duidelijk. Ze spelen ongeveer dezelfde setlist als op Pinkpop twee weken geleden. Dat doen ze opnieuw weer heel erg goed. Kwestie van tijd totdat deze band de latere headline status gaat krijgen.
Nothing But Thieves - Sorry
Nothing But Thieves - Amsterdam
Nothing But Thieves op Mainstage
Na even een hapje eten en een toiletbezoek keren we terug bij de Mainstage. Dat is wel even een reality check. Waar we tot een half uur geleden nog makkelijk op onze plek konden komen, was het een tocht door een horde emo-meisjes die een korte invasie hadden gedaan. Dacht dat Avril Lavigne al weer een beetje passé was, toch spreekt het blijkbaar een nieuwe generatie aan. Muzikaal wel ok met wat bekende hitjes, toch na vier liedjes is het trucje wel gezien. Het wordt ook tijd om ons op te gaan maken om buiten het terrein op zoek te gaan naar een scherm voor de wedstrijd Nederland - Turkije. Dit is de derde keer in de historie dat we tijdens Rock Werchter Nederland in een kwartfinale zien winnen (2010 tegen Brazilië en 2014 tegen Costa Rica).
Avril Lavigne op Mainstage
Na het intermezzo van de voetbalavond zijn we precies op tijd terug voor de headliner van vandaag. Dit is de Engelse Dua Lipa met Albanische roots. Deze donkere schoonheid maakt goed gebruik van haar sensuele uitstraling. Het is een show die je ook van de popdiva's als P!nk, Shakira en Beyonce kan verwachten. Een grootse productie op het podium met diverse lagen en vele dansers. Dua Lipa weet heel goed dat de camera's op haar gericht zijn en pakt uitdagende poses en combineert dit met zwoele stem. Muziektechnisch is het een goede popshow. Hits als One kiss, Be the one, Cold heart, Electricity en Houdini komen in een hoog tempo voorbij en er wordt afgesloten met een spetterend vuurwerk. Het is wellicht niet de gewenste naam voor een Rock festival maar levert nog een beetje spaarzame dansbare muziek op. Een prima after party na een Oranje getint avondje.
Dua Lipa - One kiss
Dua Lipa - Be the one
Dua Lipa speelt met publiek
Dua Lipa - Houdini
Zondag 7 juli, dag 4
Wat vliegt de tijd, we zijn al weer toe aan de laatste dag. Last but not least, want er staan nog wat knallers op de poster. Voor een uitverkochte dag is het rond 14u nog vrij goed te doen om het terrein op te komen. Voor de doorstroom is de veiligheidscontrole wel versoepeld. Dat is fijn want na al dat gewandel zijn we precies op tijd voor de Belgische band Whispering Sons achteraan in The Barn. De muziek past goed in de lijn van postpunk bands als Interpol en Joy Division.
Main entrance zondagmiddag
Whispering sons in The Barn
Het is vandaag de dag voor een aantal rock fossielen. De eerste band daarvan is de grunge band van Kim en Kelley Deal, een sound die is doorgezet nadat Kim Deal uit Pixies gestapt was. Het was een trekkend optreden met veelal dezelfde nummers. Goed voor de nostalgie zoals bj het nummer Canonball.
Breeders - Canonball
De veelbelovende Britse band Idles stond al eerder op de Mainstage. Het gaat de heren goed af om het vuurtje snel op te stoken met hun garagerock. Daarin gaat het deze band het eerste half uur goed af. Rock n' roll en punk met de nodige circle pits. Toch lijkt de set net iets te lang om door te groeien naar een nog grotere status. Het vlammetje dooft na een poging een punk versie van All I want for Christmas te doen maar slaat niet aan. Als uit de activistische echoput ook nog geprobeerd wordt in te spelen op Free Palestine en Cease fire now is de respons vanuit het nuchtere publiek ook nul. Soms kun je dingen beter laten en 45 minuten knallen dan een uur vol maken.
Idles op Mainstage
Idles met beginnende circle pit
De tweede rockveteranen van vandaag zijn de Pretenders. Zangeres Chrissie Hynde is inmiddels al 72, en dat hoor je er aan power en stemgeluid niet aan af. De band zelf is aardig verjongd en daarmee ook alle ruimte voor nieuwe nummers. Er is ook plaats voor klassiekers als Message of love, Back on the chain gang en I'll stand by you.
Pretenders - Back on the chain gang
Voor de grote finale pak ik nog even een rustmoment bij singer-songwriter Michael Kiwanuka. Met een volle band staat hij in een volle Barn. Het is een combi van rustige popliedjes zoals in Home again, soul met af en toe blues. Een wat pittiger Jimi Hendrix/Bob Dylan achtig nummer is Hero. Publieksfavoriet Cold little heart zit uiteraard ook in de setlist. Helaas niet de lange versie, maar niet minder mooi.
Michael Kiwanuka - Hero
Michael Kiwanuka - Cold little heart
De laatste rocklegenden voor vandaag zijn de Foo Fighters, met rockveteraan Dave Grohl aan het roer. Hij verloor bij Nirvana collega Kurt Cobain en kreeg in 2022 opnieuw te maken met een zelfmoord binnen zijn band. Het verlies van Taylor Hawkins als drummer en tweede gezicht van de band was een grote shock. De band lijkt dit goed verwerkt te hebben en omgezet in nieuwe energie. Inmiddels is de hervatte tour bij Rock Werchter aanbeland. De opening van de set met All my life en als derde nummer The Pretender vlamt er op. Vele andere bekende nummers als Break out, My hero, Learn to fly, This is a call en Best of you zitten gebalanceerd in de set. Het aan zijn moeder opgedragen The Teacher is in de finale even een rustpuntje, om dan af te sluiten met de krachtige versie van Everlong. Met wat sleet op de stem was Dave Grohl niet perfect, maar als gangmaker blijft hij een show opstuwen. Laat maar komen op Pinkpop 2025. Voor nu zit in elk geval Rock Werchter 2024 er op. Het waren vier prima dagen. Volgend jaar dan maar de 20e editie!
Foo fighters - Break out
Foo Fighters - Best of you
Foo Fighters - Everlong
Foo Fighters op Mainstage 1
Foo Fighters op Mainstage 2
Comments