Als je al jaren naar Werchter gaat, valt er dan nog wat nieuws te verwachten? Ja en nee, het concept blijft eigenlijk grotendeels 1 grote festivalwei met mainstage en 2 grote tenten met concertzaal ervaring. De vierde kleinere buitenstage De Slope is wat gedraaid en er zijn in de hoeken wat kleine dj tentjes er bij gekomen. Qua (gevestigde) namen speelt alles veelal op vooral de drie grootste podia af waardoor het soms ook dringen of tijdmanagement is om je favorieten te zien. Met een beetje festivalervaring weet je dat je soms tijdige keuzes moet maken om in de tenten te komen.
Donderdag 29 juni, dag 1
Het is zover, na een dag voorpret op camping De Klokkenberg, gaat het officiële programma starten. Logistiek loept alles soepel en staan we nog in geen 5 minuten binnen. Op de mainstage speelt de Nederlandse Froukje. Die maakt zeker een prima indruk. Haar popliedjes doen het met een volle bandsound er bij heel goed. Meer rock en ook electronisch dus dansbaar.
Het is lekker weer dus blijven we even in zonnetje bij mainstage, waar hierna The 1975 speelt. Het is net niet, aardige melodieuze rock, maar de arrogante uitstraling van de frontman als 'rockster' is aardig misplaatst. Gelukkig snel geskipt en op tijd in de Barn voor Warhaus. Het is meteen een waarschuwing op tijd te komen want de rode kruizen (geen entree meer) duiken snel op en dat bij een gemiddeld aardig Belgisch bandje, laat staan als grotere namen in een van de twee tenten gaan spelen. Met een mix tussen Balthazar en dEUS is niets mis, al is het eerste half uur wel trekkend. De finale daarentegen laat zien dat deze iets te lange spanningsboog toch lonend was met een paar heerlijke nummers in laatste 20 minuten.
Onderwijl is het later kortstondig Sam Fender op afstand luisteren om vervolgens nog een uurtje te dolen over het terrein. Dit om ruim op tijd bij legende Iggy Pop in de Barn te zijn. Deze 76-jarige rocker heeft zichzelf levend gemummificeerd met geestverruimende middelen. Hij geneert er zich ook niet voor om hangende vellen met blote bast te tonen. Rock 'n roll is nou eenmaal Rock 'n roll. Ondanks kreupele heup en leeftijd rockt de man er nog steeds op los op het podium. Legendarische nummers als The Passenger, Lust for life en I wanna be your dog ontbreken zeker niet.
Het lukt aansluitend ook nog net om in Klub-C te komen waar het electropop duo Royksopp speelt, de Noorse tegenhanger uit de Air/Daft punk muzikale stroming. Het is een lekkere dance sound in een vooral statische act, enigszins opgezweept met 2 dansers. Hitjes What else is here en Do it again zijn subtiel verwerkt en daardoor nauwelijks herkenbaar in een strakke set.
Er blijft nog genoeg tijd over om Stromae vervanger Mumford and Sons te gaan kijken. Daarmee pikken we nog een half uur mee. De band heeft een deel van hun folk hits vermengd met een Coldplay achtige stadionsound met nummer van album Delta. Er blijft ook ruimte over voor klassiekers als The Cave en I will wait die de set afsluit. Een relaxte eerste dag zit er op.
Vrijdag 30 juni, dag 2
We starten de middag met Viagra boys in Klub-C. De Zweedse band heeft het concept Britse punk / garage rock goed afgekeken. Het is een beetje kolderieke act met bad boy achtig imago. Het rockt leuk voor een minuut of 20-25 en wordt dan erg voorspelbaar. Ook een prima reden om op tijd klaar te staan in de Barn voor Bear's Den. Deze band heeft ook een flinke transformatie doorgemaakt van folkachtige indierock naar Mumford's achtige pop. Daarmee trekken ze dus ook een volle Barn aan. Het is een intens uurtje mooie luistermuziek in een sober verlichte concerthal waarbij de lampjes als fakkelende kaarsjes fungeren. Bij Above the cloud of Pompeii zingt de hele Barn volop mee.
Hierna even naar mainstage waar Kasabian in het zonnetje staat te spelen. De band is opgericht in de nadagen van de Britpop sound en teert nog steeds een beetje op die hoogtijdagen met dansbare indierock dat ergens het midden houdt tussen Blur en Stone Roses. Daarna op tijd naar The Hu, kijken of de Mongoolse rockers ook hier net als op Pinkpop de tent meekrijgen met hun oerkreten. En ja hoor, ook hier een volgepakte Barn, met als voornaamste hoogtepunt het voorspelbare hu-hu-hu-hu van publiek. Het zal de teneur van de dag worden, een continu overbezette Barn. Dus luisteren we Ben Howard buiten de tent. Toch nog leuk om mooie nummers als In dreams, Black flies en The fear te horen op de achtergrond. Aan de Editors wil ik me in de Barn niet wagen, dus kies ik safe voor gelijktijdig optreden van Liam Gallagher op mainstage. Dat is zo dan wel weer even een mooi half uur Oasis revival en daarmee een prima alternatief.
De finale voor vandaag is ingeruimd voor Red hot chili peppers. Na een zwak optreden vorig jaar is het erg verrassend dat ze opnieuw mogen headlinen. Het is te vraag of ze revanche nemen, en ja dat doen ze. Het muzikale tandem van bassist Flea en gitaarvirtuoos John Frusciante trapt met een spannende jam af waarna de tonen van Can't stop volgen. Dit is meteen het ijkmoment om te horen of Antony Kiedis deze keer wel goed bij stem is, wat gelukkig voor iedereen zo blijkt te zijn. Kiedis is ook aanzienlijk actiever op het podium en lijkt weer een beetje op de oude opzwevende zanger van weleer. Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar in een goed gedoseerd tempo af met de nodige jam-momenten waardoor er nauwelijks inkakmomenten zijn. Oo-g-k John Frusciante doet een verdienstelijk solo nummer met Elton John cover Tiny Dancer. Uiteraard gaat iedereen het makkelijkst los op nummers als Dani California, Californication en By the way. Het beste is voor het laatst bewaard dus komen in de encore Under the bridge en Give it away als finale. Het beste optreden van de Peppers die ik heb mogen meemaken!
Zaterdag 1 juli, dag 3
Het is een regenachtige dag met voornamelijk miezerbuien en een paar iets stevigere buien. Door later te gaan lukt het om goed te timen en droog te blijven bij de tentconcerten en buitenoptredens. Na een kortstondig bezoek aan garagerockers Stone bij De Slope glippen we nog net op tijd Klub-C binnen voor een optreden van Sofi Tukker. Het is een opgepimpt en gelikt house-duo met obligate dj-trucjes, meezing/klap momenten en wat dansers. Het is even leuk maar vooral voorspelbare/inwisselbare feelgood dance. Het is ook een schril contrast met de intense postrock van IJslandse band Sigur Ros in de Barn. Voor de liefhebber is het een uur smullen van de vage muzikale klanken en bij vlagen Radiohead-achtige vurige momenten. Het dromerige Svefn-g-englar met miniem glimmende gloeilampjes maakt de start zwaar. Het vuur volgt vanaf het derde en vierde nummer met mijn favorieten Ny batteri en Saeglopur. Daaropvolgend komt ook het publiek los bij het nummer Festival om vervolgens weer over te gaan naar overwegend luistermuziek. Als na technische problemen de band vlak voor tijd van het podium verdwijnt is het de vraag of ze nog terug komen voor een toegift. Er zijn nog maar zo'n 3 minuten te spelen. Er blijkt toestemming te zijn voor nog een nummer, laat dit nou net even een bijna 12 minuten durende versie zijn van het prachtige Popplagid (Untitled 8). De woede over technische problemen maken er een beladen versie van. Smullen geblazen.
Het weer is aan het opklaren en bij ondergaande zon een mooi sferisch moment om weer naar de mainstage te gaan. Oscar & de Wolf heeft een transformatie doorgemaakt van kleine electroband naar een stadionact met een drielaagspodium en extra muzikanten. De muzikale lagen met gitaar en drums ipv alleen synthsound geven die allure ook extra kracht mee. Met Warrior en The game wordt een strakke set ingezet, waarna Max Colombie als een meeslepende voorman het publiek bespeelt. Soms is het drama net iets 'too much' maar zal ook wel een beetje de euforie zijn om voor zo'n groot publiek te spelen. Als in de finale Strange entity en Princess gespeeld worden haalt Oscar & de Wolf haalt een eenvoudige thuiszege binnen. Daarmee is het een puik voorprogramma voor het toetje van de avond.
Er wordt met man en macht gewerkt om een imposant podium te voorschijn te toveren. De wereld van Muse speelt zich in een grote live videoclip af. Grotesk en soms tegen het megalomane aan over allerlei complottheorieën waartegen verzet moet worden. Als je daar doorheen prikt staat er een band die perfectionisme uitstraalt. Het eerste gedeelte van de set wordt overheerst door nummers van de laatste albums met hier en daar nog een paar mooie klassiekers als Hysteria en Map of the problematique. De opbouw gaat via o.a. Time is running out, Supermassive black hole, Plug in baby en Uprising naar een zinderende finale. Voor de encore volgt Kill or be killed en daarmee is alles klaar voor het spetterstuk Knights of Cydonia dat spannend start met harmonica solo. Door technische issues 2 keer gestart en afgebroken. Het lijkt alsof de band door einde speeltijd voorgoed van podium verdwijnt als anticlimax. Dan keren ze toch terug om boos maar vooral krachtig als alternatief het aggresieve Showbiz in te zetten. Een verrassend einde, niet alleen omdat het een nog nauwelijks gespeelde oude favoriet is, maar ook laat zien dat de kwetsbaarheid van een strakke show niet altijd leidt tot spontaniteit. In dit geval bewijst de improvisatie met Showbiz dat de oude rockers in Muse nog steeds aanwezig zijn en geen slaaf hoeven te worden van hun live videofilms.
Zondag 2 juli, dag 4
Laatste dag alweer, dus nog even proberen het maximale er uit te halen want vandaag zitten veel favorieten. In de Barn starten we met de donkere metal van Belgische Amenra. Tegen een zwart-witte trage speelfilm op de achtergrond staat een strakke band een muur van geluid op te bouwen in een Tool-achtige sound. Spannend en meeslepend. Vanwege time management weer eerder weg.
Het blijft uitdagend in de tenten te komen en zijn we net op tijd binnen in Klub-C voor Merol. Een Nederlandse act die het bij de Belgische jongens en meisjes erg goed doet. Overigens slaat de sensuele en seksueel uitdagende Merol ook zeker aan bij de aanwezige oudere mannen ;-). Het is weliswaar soms platte muziek met nummers als Hou je bek... en Lekker met de meiden, toch heeft Merol het showelement en de interactie prima voor elkaar. Er zitten slim genoeg ook een aantal Franse zinnetjes in teksten verwerkt waardoor Merol op Belgische verovertocht is.
We zagen ze ook al op Pinkpop, Nova Twins, nu weer bij de Slope. Waar het op Pinkpop niet lukte, krijgen de 2 pittige dames het hier wel voor elkaar om een opzwepend optreden neer te zetten. Denk aan een giftige cocktail van Die Antwoord en Rage against the machine en je hebt het recept voor meerdere moshpits. De tijd zal leren of het een hype is of tot meer potentie uitgroeit. In de Barn is het tijd voor het rariteitenkabinet van Tool-zanger Maynard Keenan: Puscifer. Want we te zien en horen krijgen is lastig te vatten. Ja er zijn elementen van rock en soms electonische pop, waarbij een vleugje inspiratie Arcade Fire en misschien Tom tom club te bespeuren valt. Het is vooral ook veel theatrale en sarcastische kitschpop waarbij de rode draad een speurtocht is naar aliens in het publiek. Waar Maynard Keenan bij Tool de duistere zanger op de achtergrond is, is het hier een bizarre verschijning in een maatpak met soort van plastic smile. Was het goed, hmm. Was het bizar en de moeite ja.
We willen een goede plek bij de mainstage dus pakken we buiten bij de Barn een uurtje pauze. Daarbij pikken we op de achtergrond Christine & the queens nog mee. Uiteindelijk is het dan tijd voor de belangrijkste band van vandaag: Queens of the stone age. De band van Josh Homme heeft er bij ondergaande zon zin in. Ze hebben alles in het optreden mee, hitjes, interactie, uitzinnig publiek en ook verrassing in de zin van uitgebreide improvisaties. Een moeilijke periode na kanker en relatieproblemen heeft Josh Homme om weten te zetten in positiviteit, kracht, maar ook emotie en kwetsbaarheid. Hij lijkt regelmatig geraakt door de interactie. Humor is er ook als Spiderman opduikt bij Make it with chu. Daarmee straalt hij ook de ultieme charismatische voorganger uit. Met nummers als Little sister, Go with the flow en A song for the dead volgt een vlammende finale. Queens & the stone age zet zich in de etalage als toekomstige headliner.
Als laatste headliner van Rock Werchter staan Arctic Monkeys op het affiche. Het is niet een band van veel franjes, dus als je spektakel verwacht kom je bedrogen uit. Denk meer aan een James Dean achtige zanger die gaat voor stijlvol en tikkeltje arrogantie. Het is artrock met veel goede muziek, vaak opzwepend zoals in Brianstorm, traag en spannend zoals in Do I wanna know, maar ook melancholisch ingetogen zoals in 505. Het einde met I bet you look good on the dancefloor en R U mine zorgt weer voor de euforie onder zowel liefhebbers als mainstream publiek. Monkeys en headlinen blijft een gevalletje smaak.
Rock Werchter 2023 was een solide versie met vooral ook veel vermaak onderling. Een vertrouwd vrienden weerzin met veel lol en voor ieder altijd wel iets om muzikaal van te genieten.
Comments