Woensdag voorafgaand aan Werchter begint altijd met de grote volksverhuizing naar camping De Klokkeberg, waar het campement met 4 caravans/campers en 7 tenten wordt voorbereid door de vroege vertrekkers. Zo langzamerhand druppelt iedereen 's avonds binnen of in de volgende ochtend.
Donderdag (dag 1)
Na de warme campingdag staat voor vandaag een flinke douche gepland in de vooravond. Op de camping kan er nog een zomers cocktailtje af. Vandaag op tijd naar terrein om zoveel mogelijk mee te pikken. Logistiek perfect in orde en binnen 5 minuten bandje om en de security door. Daardoor nog voor de start aanwezig van opener Gang Of Youths. Het is een hardwerkende indien rockband die lastige (en niet geslaagde) taak heeft het festival op gang te trekken. Op een paar rijen enthousiastelingen na in het voorste vak is het voor de overige binnenkomers een prima moment om nog in het gras te zitten en bij te kletsen. Om niet lang daarna te besluiten Mainstage voor vandaag een tijdje zoveel mogelijk te mijden vanwege verwachte regenbuien.
Na een intermezzo bij de Apero, speciaalbier, wijn en andere delicatessen hoek dan het eerste echte optreden om naar uit te kijken. Altin Gun, een momentje van Neerlands glorie die ook goed ontvangen wordt in de tent.
Nu het nog kan even terug naar de Mainstage om daar de Amerikaanse band Haim te zien. Een soort eigentijdse evenbeeld van rockformatie Heart, ook gebaseerd op een aantal zussen, drie in dit geval.
De volgende familiereunie staat gepland in de tent met First Aid Kit, de band rondom twee Zweedse zussen met een hoog pop/folk/rock gehalte. Een fijn melodieus optreden waarbij hit My silver lining ook voorbij komt en een smaakvolle cover van The boys of Summer.
Inmiddels komt de regen met bakken neer en is het geen straf in de tenten te blijven. Een beetje verlaat door een file vanaf het vliegveld verschijnt dan het Amerikaanse buitenbeetje Beck. Een artiest die muzikaal niet in 1 hokje te stoppen is variërend van hiphop, rock, dance, folk tot pop. De bekende nummers van album Odelay en hitjes Loser en Dreams ontbreken niet in een soort van greatest hits show.
Gelukkig zijn de regenbuien achter de rug en kunnen we een verder zonnig Werchter tegemoet. De luxe van Rock Werchter is dat men een soort van dubbele headliners als afsluiter van de Main stage heeft. The War On Drugs is een fijne opwarmer en levert zweverige melodieuze rock. Fijne lichte kost in een mooi schemerig jasje.
Het hoofdmenu van vandaag is uiteindelijk Pearl Jam. Vergeleken met het optreden op Pinkpop is het iets minder de Eddie Vedder theater show, en veel meer de Mike McCready en Stone Gossard rockshow. Veel meer pittige rocknummers met pittige gitaarsolo's en ook meer tempo in de set plus langere speelduur. Aangezien Pearl Jam elke avond een totaal nieuwe show neerzet is het voor de tweede keer smullen van een rijk oeuvre, waaronder Corduroy, Jeremy, Long Road, Black en uitsmijter Rockin' in the free world.
Vrijdag (dag 2)
Verlaat het kamp een dag om terug te keren naar een bijzonder mooie bruiloft van mijn nichtje. Ook mooie muziek, klein akoestisch. Tevens een handige balansdag na twee dagen vol gas en nog twee te gaan.
Zaterdag (dag 3)
Vandaag weer terug op camping De Klokkeberg om vervolgens weer vol energie door te gaan met Rock Werchter. We pikken Nothing But Thieves van een afstand mee luisterend op weg naar terrein en route naar het kleinste podium, de Slope. Het eerste concert is van de band Sloper. Een Nederlands-Vlaamse samenwerking met 2 rockveteranen op duodrum. Golden Earring versus Triggerfinger in de vorm van een drumduet tussen respectievelijk Cesar Zuiderwijk en Mario Goossens. Een heerlijk uurtje rock met boeiende drumbattles.
Het wordt een warme dag en Maneskin heeft zich er ook op gekleed/ontkleed. Net als op Pinkpop lukt het de Italiaanse rockband ook om vol energie een set van een uur neer te zetten. Shockeren en de onvervalste sex, drugs & rock n' roll attitude spatten er weer vanaf, met ook een passende cover van Iggy Pop's I wanna be your dog.
Als het gaat om energie en show dan kan de volgende artiest er ook wat van, Yungblud. Een kruising tussen Robbie Williams en Harry Styles met lichte punkrock attitude. Met bebloede knie en ADHD in het kwadraat vliegt hij over het podium.
Na alle energie is het optreden van Anne-Marie een zwaar dieptepunt. Het lijkt meer op een Tina weet raad voorlichting campagne voor bakvissen met allerlei liefdesproblemen en wees trots op jezelf peptalks. Dan is er gelukkig tijd voor een veelzijdig optreden van
Twenty One Pilots, voor vandaag de eerste van de dubbele headliners. Waar Pinkpop in zonlicht net iets miste aan visuele uitdaging, pakt het vandaag bij ondergaande zon mooier uit. Van kampvuur liedjes tot rock-pop-hiphop met als ultiem spektakel een gevaarlijke klim in de toren bijna 30-40 meter boven het podium.
Een spektakel als het vorige optreden wordt het niet meer. Imagine Dragons speelt op safe en is aan de andere kant een waardige afsluiter passend bij deze vooral popdag. Hits als Believer, Thunder, Natural of Radioactive hebben een hoog meezing gehalte en dat maakt het nog een makkelijke set.
Zondag (dag 4)
Opnieuw een heerlijk zomerse dag zonder zorgen op weg naar het festivalterrein. Onderwijl wandelend komen er herkenbare popsongs van Keane voorbij, maar maken we de afslag naar de Slope voor het eerste optreden. Daar staat de band Dry Cleaning, die heel erg teruggrijpen naar de sombere begin jaren 80 New Wave sound, een soort van depri The Cure en Siouxsie and the Banshees.
Nog even naar een van de twee tenten waar de band Modest Mouse speelt. Het begint met technische opstartproblemen die de vaart uit de eerste twee nummers haalt. Jammer want het is een kwalitatief sterk collectief met een soort van Radiohead / Alt-J achtig experimenteel karakter. Nou deze pech komt gelukkig het optreden op gang en volledig tot zijn recht. Mooie kennismaking van een toch al wat langer meedraaiend gezelschap.
Voor de rest van de dag blijven we bij de Main Stage hangen en pikken het laatste half uur van de Belgen van Balthazar mee. Blijft een kwalitatief goede band in het kielzog van dEUS. Daarna staan de twee heren van Royal Blood op het hoofdpodium. Het is met een uur en kwartier een erg lange trekkende set, mede vervelend door de irritante felle zon die laag achter het podium vandaag komt. De finale met dubbele headliners volgen daarna. The Killers komen op met een verjongde Brandon Flowers die als een botox Ken met Prodent smile Mr. Brightside letterlijk speelt. Aangezien er een flinke portie hits in hun portfolio zit vliegt het optreden voorbji met o.a. ook When we were young en Somebody told me.
Het zou de perfecte opmaat kunnen zijn naar een spetterend Red Hot Chili Peppers optreden, maar de glorietijd lijkt lang vervlogen. Het wordt een optreden van een goed muzikaal trio met 'fout uitziende Duitse' rapzangert. Waar Antony Kiedis als zanger nog met enige energie start tijdens de eerste drie nummers, stort het optreden regelmatig in door een zanger die er allemaal niet meer zo'n zin in lijkt te hebben om een rockster te zijn. De fletse nieuwe nummers in het midden van de set helpen ook niet bepaald mee. Het zijn de regelmatige jams tussen Flea, de onophoudende stuiterbal op bas, en geniale gitarist John Frusciante de het optreden letterlijk oppepp(er)en. In de finale is er nog wat gas met Give it away en doet een (vals gezongen) Under the bridge nog even verlangen naar de betere tijden voor de Peppers. Met een 6 minnetje vanwege de nostalgie het afscheid van een ooit gewilde headliner? Het maakt het totale weekend er niet minder om, genoeg topoptredens gezien, maar ruimte voor andere headliners in de toekomst zou welkom zijn.
Comments