De muziek die ik in jaren 80 het meest waardeerde was symforock. Een beetje ontstaan toen ik eind jaren 70 als 9-jarig jongetje kennis maakte met Pink Floyd, Supertramp en Alan Parsons Project. De jaren daarna wisten nieuwe favoriete bands als Genesis en Marillion zelfs de hitlijsten te halen, en ontdekte ik o.a. ook IQ en Queensryche. In de jaren negentig begon mijn voorkeur voor grunge en dance/triphop de overhand te nemen. Op even een opleving van Dream Theater na doofde mijn vlam voor symfo, en begon er een allergie te komen voor de over-geproduceerde vaak langdradige rocknummers. Voor mij waren o.a. Massive Attack en Faithless de nieuwe 'symfo', vooral spannender door de electro kant. Het is ook in die jaren dat ik enkele goede rockbands 'gemist' heb zoals Tool en Porcupine Tree. Gelukkig heb ik die bands weer leren oppikken bij festivals.
De vroege jaren Porcupine Tree vormde zich als een soloproject rondom singer-songwriter-gitarist Steven Wilson en werd begin jaren 90 een vaste band. O.a. ex-Japan lid en synthesizer pionier Richard Barbieri sloot aan. De band produceerde van 1989 tot 2009 tien volledige albums, een aantal EPs en 4 live albums. Het is de periode van 2007-2010 dat ik de band dan eindelijk op de radar had. De band had zich van het kleinere zalencircuit opgewerkt tot grotere zalen en major festivals. Via via was het nummer Arriving somewhere but not here bij mij terecht gekomen, een 12 minuten lang boeiend luisterstuk uit 2004. Met de laatste twee albums Fear of a blank planet (2007) en The incident (2009) werden ook de Nederlandse mainstream album lijsten bereikt. Het duurde voor mij tot 2010 dat ik hen live mocht zien op Rock Werchter en dat was meteen een indrukwekkende kennismaking. In een donkere ambiance in de tent met uitgebalanceerde lichten en video's werd het een Floydiaans concert. Eerste gedeelte van de set was een half integrale versie van album The incident en in tweede set wat oude nummers en Anesthesized en Way out of here van Fear of a blank planet. Het zou min of meer ook de afscheidstour van de band zijn. Formeel is de band nooit uit elkaar gegaan maar zijn de individuele bandleden hun eigen weg weer gegaan, waarvan Steven Wilson in 2018 nog eens op Werchter te bewonderen was.
Het beste gedeelte van de band is mooi samengevat op twee live albums:
Playlist Arriving somewhere (live 2006): https://open.spotify.com/album/2d7vMJhQRv6MFzkHg4rFXQ?si=LPooNg7pQAa1oQ406ckiQQ
Playlist Anesthetize (live 2010): https://open.spotify.com/album/7pW99iYcVMpXo8pdTgAoRr?si=TBHO-YzIQliyAyFDHyH-XA
Comments