Voor de 14e keer naar Pinkpop. De verwachtingen zijn niet hooggespannen met een relatief veilig programma zonder ogenschijnlijk grote headliners. Door de regenval is ook de vraag of de camping(s) en het festivalterrein het wel aankunnen. Op donderdagavond wordt op onze huiscamping De Limburgerhof al duidelijk dat de velden door een lichte belasting al onbegaanbaar zijn geworden. Niettemin zijn de weergoden dan nog goed gezind voor een gezellig avondje bij de caravans/tenten. Met een reunië met vele bekenden is dat een vertrouwde en gezellige start.
Vrijdag 21 juni, dag 1
Bewolkt, maar temperatuur technisch ok, vertrekken we richting het Pinkpop terrein. Zoals vanouds is alles keurig geregeld met een goede doorstroom bij de ingang zodat er al snel het eerste optreden bezocht wordt. Voor ons is de start de Britse band Kawala op Stage 4. Het is frisse Engelse Indie rock met een zomers tintje. Muziek dat een beetje het midden houdt tussen Two Doors Cinema Club en The Kooks.
Kawala
Na een korte impressie betreden we het grote veld dat op het moment nog droog voelt.
Op de South stage oftewel Main stage speelt Palaye Royale. Gitaarrock met een vleugje attitude en dansbare elementen. Het laat zich het beste vergelijken met bv. Kasabian. Dit is nog wel een band om op Rock Werchter iets langer te bekijken omdat we nu snel verder gaan richting de Tent stage.
Palaye Royale
Na een wandeling door de drukte heen komen we in het rustigere gedeelte achteraan op het terrein en is er een prima plekje te vinden links vooraan bij Skindred. Een verfrissende stijl van dub/reggae/ska met punkrock en metal. De Schotse band heeft een charismatische zanger met dreadlocks die een onderhoudend uurtje met het publiek neerzet. Onderwijl zien we het buiten met bakken naar beneden komen en staan we dus gelukkig voor even veilig.
Skindred (terwijl buiten de sluizen zijn open gezet)
Skindred (rockt er op los)
Het is buiten vervolgens door de plassen regen manoeuvreren om even een sanitaire stop te maken in de ondergelopen toiletzone. Het is een aardige klus om niet weg te glijden maar het lukt.
Hoewel het voor nu even droog is, naderen de donkere wolken voor wat voorspelt wordt de enige volgende bui van de dag. Dat is niet de reden waarom we terug gaan naar de Tent stage. Hier staat de door mij al omcirkelde must see van de dag, Polyphia. Polyphia is een getalenteerde Amerikaanse progressieve rockband die veelzijdige instrumentale gitaarrock brengen met jazzy, funky en psychedelische tinten. De twee gitaristen weten elkaar in gitaar duels feilloos te beantwoorden, en soms ook weer bijna onhoorbaar samen te smelten. Ook de kwaliteiten van de bassist en drummer in de soms onnavolgbare ritmes maken dit een hoogstaande band. Zelden een instrumentale band gezien die een uur kan boeien. Als er op het relatief rustigere G.O.A.T. een bescheiden cirkelpit gemaakt wordt in de finale is het totaalplaatje compleet. Een echte aanrader om naar een eigen concert toe te gaan.
Polyphia, deel 1
Polyphia, deel 2
Polyphia, deel 3
Polyphia, deel 4
Polyphia, deel 5
Polyphia, G.O.A.T.
Voor vandaag is Polyphia een geslaagd hoogtepunt van de dag. Buiten is de regenbui iets zachter gegaan, maar helaas nog niet gestopt. Van een hoogtepunt naar dieptepunt reizen we via de North stage badend door de plassen op zoek naar een drogere plek. Van hieruit kijken we een kwartiertje naar het gehypete Babymetal. Zie het als een mengeling van K3 met K-Pop maar dan met 3 hysterische Japanse schoolmeisjes die animé achtige dansjes maken op metal muziek. Het voelt aan als het plichtmatige bezoekje aan de Kerstmusical van je neefje/nichtje of zoon/dochter, waarbij je achteraf niet durft te zeggen dat het niet best was. Smaken verschillen we zullen we maar zeggen.
Babymetal
Gelukkig is er op de Main stage vervolgens wel de nodige muzikale afwisseling. De Britse glamrocker met vrolijke attitude Yungblud brengt de sfeer er lekker in. De kunsten aardig afgekeken van de performance van Robbie Williams, maar daarmee niet per sé een makkelijke rip-off. Het is lekker luchtige pop/rock met energieke meezingers als I love you will you marry me en Lowlife.
Yungblud
Ik besluit het door de voortdurende regenval die tot 22.00u zal blijven aanhouden voor vandaag voor gezien te houden. Het alternatief is op de camping de wedstrijd van Oranje tegen Frankrijk kijken. Een pittige dag, maar met nog twee dagen te gaan ook lekker even op de spaarstand.
Zaterdag 22 juni, dag 2
Van de spaarstand naar weer een nieuwe dag. De zware regenval heeft plaats gemaakt voor wat minder grauwe bewolking. Het wordt een vroegertje om al om 11.00u de pendelbus te pakken richting het festivalterrein. Het extra vroegtijdig ingelaste optreden van de veelbesproken Songfestival-ganger Joost is aanstaande.
Of deze last minute boeking van Joost Klein veel extra ticketverkoop heeft opgeleverd is niet te zeggen. Wel dat het sowieso al drukker is, en zelfs nog nooit zo druk al is geweest om 12.00u 's middags bij de aftrap van een nieuwe dag.
Dat Joost er een feest kan maken hebben we al ontdekt bij Noorderslag eerder dit jaar. Met zijn knaller Europapa heeft hij nu ook het grote publiek gevonden. Vanaf 12.05u is direct het feest aan. Oude nummers Ome Robert en Antwoord worden afgewisseld met nieuwe nummers Rare Vogel, Luchtballon en Fussball. De show gaat van energiek naar een emotionele achtbaan in diverse afwisselingen. De hele songfestival crew viert een feestje mee op het podium en speelt vervolgens soms weer voor psychiater om de ontroerde Joost weer te ondersteunen. De finale volgt met Vieze Asbak 'spedup' remixen van Fryslan Bop, Friesenjung en nogmaals Europapa. De show eindigt met een hint 'Why not' naar een terugkeer in 2025. Is dat Pinkpop of toch nog Eurovisie Songfestival?
Joost - Europapa
Joost -Ome Robert
De zon breekt door en wat ook goed zichtbaar is zijn de harde werkzaamheden die de Pinkpop organisatie de afgelopen nacht heeft gedaan. Dikke lagen houtsnippers maskeren de modderige onderlaag en maken het terrein veilig begaanbaar. Van een afstand lijkt het zelfs alsof er enkele stranden zijn aangelegd. Een mooi moment om ook van een afstandje vanuit de Brand Speciaalbier bar naar de overkant te kijken waar Douwe Bob op North stage speelt met frisse popliedjes. De barre omstandigheden van gisteren hebben voorgoed plaatsgemaakt voor een lente-achtige herstart.
Na het speciaalbiertje is het weer tijd om terug te gaan naar het hoofdveld waar The Analogues gaan optreden op de Main stage. The Analogues is een prestigieus project waarbij een rijke Nederlandse zakenman zijn droom heeft waargemaakt om een orkestraal Beatles project neer te zetten. Dit alles met authentieke instrumenten die bij opnamesessies van de Beatles gebruikt zijn. Het is natuurlijk niet het origineel, maar komt wel respectvol dichtbij. Mooie versies van Penny lane, All you need is love en Sgt. Peppers lonely heartclub band met strijkers en blazers ondersteund. Hoogtepunt is het nog altijd indrukwekkende While my guitar gently weeps inclusief kippenvel gitaarsolo. Ook nog een verdienstelijke bijdrage van ex-Navarone zanger Merijn van Haren in Helter skelter. Een nostalgisch mooi uurtje bij zonneschijn.
The Analogues - All you need is love
The Analogues - While my guitar gently weeps
Van fijne popliedjes naar de rauwere randjes. Het kan hierna bij zanger Corey Taylor die een stevige set met eigen nummers uitbreidt met een paar oudjes uit zijn Slipknot en Stone Sour tijd. Na een emotionele solo ballad aan zijn vriendin volgt de prachtige Stone Sour rocksong Through glass. Ook mooi om dit nummer weer eens gehoord te hebben.
Corey Taylor - Through glass
Het fijne van de veldindeling North stage tegenover South stage is dat je soms met een simpele draai en een paar passen direct weer het podium aan de overkant kan bekijken. Het is de populaire zangeres Froukje die met haar dansbare Nederlandstalige popliedjes een jongere generatie weet te boeien met liedjes die hun belevingswereld weergeeft. Een muziekstroming die samen met S10 voor herwaardering van de Nederlandse popsong zorgt. In de verte zijn ook dansbare invloeden te horen van bv Eefje de Visser.
Froukje
Opnieuw omdraaien en we zijn weer terug bij de North stage. Een stelletje oudgedienden komt er een feestje van maken. De eigenzinnige, vooral niet meer zo jonge, De Jeugd van tegenwoordig, komen hun soms puberale liedjes spelen. Soms leuke nostalgie, soms voelt het ook een beetje onbeholpen over de datum aan. Voor een half uurtje nog wel ok, maar het is ook prima rondzwerf tijd om bij Stage 4 naar Ploegendienst te gaan. Het is van dik hout zaagt men planken Nederlandstalige garagerock. Zeg maar een beetje vergelijkbaar met Hang Youth maar dan met minder zeggende liedjes.
De Jeugd van tegenwoordig
Na deze intermezzo's staat een andere oud-gediende act op het programma, Pendulum (live) op de North stage. Pendulum als electronische act teert vooral op zware drum n' bass. Als live act hebben vooral de zware gitaren de boventoon. Het is vooral een rockshow met flarden van het oude drum 'n bass genre zoals een korte versie van Pendulum's Voodoo people bewerking.
Pendulum (live), deel 1
Pendulum (live), met kort stukje Voodoo people
Ze staat er voor de achtste keer, Anouk, en is daardoor record artiest op Pinkpop. Het is niet altijd garantie voor een routine klusje of een geinspireerd optreden bij Anouk. Soms chagrijnig, soms apatisch, soms rebels, maar voor vandaag zien we de voor Anouk beschaafde en zonnige zijde met zowaar veel glimlachen. Het schuurt eigenlijk nergens en dat is best opmerkelijk voor deze rock diva. Het is dan ook een ontspannen optreden met een dwarsdoorsnede van een bewogen carrière. Even een goed uurtje feest der herkenning met hits als Good God, Girl, Are you kidding me en afsluiter Nobody's wife.
Anouk
Het is tijd voor wat volgens menig kenner de afsluiter en echte headliner van vandaag had moeten zijn, Nothing But Thieves. De Britse band die de afgelopen jaren van het kleine clubcircuit is opgeklommen naar een act die vele malen Ziggo Dome uitverkoopt. Een band die inmiddels ook met meerdere nummers opkruipt naar de bovenste regionen in de Top 2000. Dat zegt al genoeg over de waardering van jong en oud. Dat maken ze ook vandaag waar met een zeer sterk optreden met perfect gitaarwerk in combinatie met de loepzuivere zang van Conor Mason. Rocknummers als Trip Switch en Welcome to the DCC doen hun ding, en bij invallende zonsondergang vormen ook de visuals een mooi geheel. Als soft ballad If I get high gevoelig wordt ingezet, gaat een bezoeker in het voorste vak onderuit. Oplettend en attent legt Conor Mason de set stil om even de gelegenheid te geven om eerste hulp te bieden. Na de korte onderbreking wordt het nummer nog indrukwekkender ingezet, direct gevolgd door een andere power ballad, de hit Sorry. De encores worden gestart met een cover van Pixies Where's my mind om vervolgens het luidkeels meezongen Amsterdam te starten. Grootste hit Overcome vormt dan na 1 uur en 20 minuten het sluitstuk. Een perfect optreden van een eigentijdse rockband.
Nothing but thieves - Trip switch
Nothing but thieves - Sorry
Nothing but thieves - Amsterdam
Het degradeert de feitelijke headliner Calvin Harris naar een after party dj set van een gemiddelde party dj. Na aan elkaar gedraaide bekende eigen hitjes This is what you came for (nou nee niet bepaald), One kiss en I need your love hou ik het wel voor gezien. Prima dagje geweest, en nog genoeg energie in het lijf voor de finale dag.
Zondag 23 juni, dag 3
Wat een verschil met dag 1, deze nog stralendere dag als de zaterdag. De opmaat voor een heerlijke zomerse ouderwetse Pinkpop hoofddag. Deze van nature familiedag is volledig uitverkocht en dat is qua drukte goed te merken.
Voor het vroege begin checken we even de Nederlandse band Gunmoll op Stage 4. Een prima opkomende gitaarband met mooie vocalen.
Gunmoll
In de Tent stage pakken we vervolgens letterlijk de schaduwzijde met de indringende rock van Dool, de band van Raven van Dorst. Theatraal en indringend met flarden postpunk/metal. Een degelijk goed optreden.
Dool
We keren terug naar de zonnige zijde waar een andere Nederlandse artiest een vol veld toezingt. Davina Michelle heeft op de Main stage het publiek mee in een zomerse stemming. Voor vandaag is er in figuurlijke zin maar ook bijna letterlijjk geen wolkje meer aan de lucht.
Davina Michelle
Een wat meer vreemde eend in de bijt op de Main stage is Greta Van Fleet. De Led Zeppelin cloon van deze eeuw speelt rond etenstijd een set vol langdurige bluesrock songs. Voor de mainstream bezoeker wellicht niet het meest toegankelijk, voor een rockliefhebber even een verademing tussen de hoofdzakelijke popacts. De zweverige rocksong The Archer met minutenlange gitaarsolo eindigt indrukwekkend met een piano outro. Dit was even genieten.
Greta Van Fleet
Het is even een gimmick en al enigzins vergane glorie, maar ze leven nog: Limp Bizkit. De band van frontman Fred Durst speelt op de North stage een greatest hits show met nummers als Rollin', My way, Take a look around en Nookie. Het moment van de set volgt tijdens cover Behind blue eyes waar Ed Sheeran even een coupletje komt meezingen. Leuk uurtje feest der herkenning.
Limp Bizkit
Voor een vroege avond sessie met zomerse klanken kun je niemand beter programmeren als het Limburgse Yin Yin. Een band die in het clubcircuit en op de kleine festivals al furore heeft gemaakt. Dat maakt de opmaat naar het kleinste podium Stage 4 een goede keuze. Fijne dansbare instrumentale gitaarrock met Oosterse tintjes. Het live opgerekte The rabbit that hunts tigers is een muzikaal hoogtepunt en afsluiter Dis ko dis ko zorgen voor de laatste zomerse klanken.
Yin Yin - The rabbit that hunts tigers
Yin Yin - Dis ko dis ko
Voordat Pinkpop afgesloten wordt pikken we nog een laatste optreden mee in de Tent stage. De oude rockers van Jane's addiction spelen een partijtje alternatieve rock met een grunge randje.
Jane's addiction
Dan is het helaas weer tijd voor het allerlaatste optreden op Pinkpop. Op de Main stage staat Ed Sheeran. Een gewaagde keuze, want kan een solo artiest ruim anderhalf uur boeien in zijn eentje? Waar Ed Sheeran zijn grootste hits heeft gescoord met voornamelijk ballads is dat wel een beetje de vraag. Het start inderdaad vrij rustig met songs als Castle on the hill en A-team, maar met Give me love is de eerste meezinger te pakken. Dit nummer weet hij gesteund door zijn loopstation voller te laten klinken. Ontzettend knap hoe hij met het live inspelen van samples via zijn loopstation een complete band kan laten horen. Of het nu een achtergrond koor is, een gitaar rif, of een stevige beat door op zijn gitaar te slaan, het klinkt vol. Vanaf dan laat Ed Sheeran zien dat hij een volleerd publieksartiest is. Er volgt dan een hiphop stuk met wat soul classics als ook zijn hit Don't met outro naar No diggity. Er volgt even een rustig intermezzo om dan naar een zinderende finale te gaan. Met You need me, I don't need you, volgt een indrukwekkend stuk freewheelen. Hits Shape of you en Bad habits maken er een dansbare/meezing finale van. Ruim anderhalf uur later is de conclusie, ja een dergelijk grote artiest kan dus in zijn eentje een headliner waardig slotfeest verzorgen.
Ed Sheeran - Give me love
Ed Sheeran - Bloodstream
Ed Sheeran - You need me, I don't need you
Ed Sheeran - Shape of you
Ed Sheeran - Bad habits
Afsluiter Ed Sheeran omgeven door mooie visuals en afsluitend vuurwerk.
Zoals altijd is een Pinkpop een fijn feestje met een breed (pop)muziek aanbod. Voor elk wat wils en goed georganiseerd. Misschien dit jaar de minst legendarische line-up, maar op zich goed gebalanceerd en zoals altijd gezellig voor ons allemaal. Tot 2025!
Comentarios