Het is inmiddels een jaarlijkse traditie geworden en alle omstandigheden lijken perfect te zijn, een relaxed programma en heerlijk zomers weer (heet maar minder extreem als vorig jaar). Na een gezellige preparty reünie met vele Pinkpop vrienden op De Limburgerhof gaan we dan eindelijk naar een nieuwe editie van Pinkpop.
Vrijdag 16 juni
De eerste grotere naam op de Main stage is Ellie Goulding. In 2013 zagen we haar als schuchter meisje nog in de kleine tent van Pinkpop. Inmiddels is het een hele grote popster die stoicijns start met een Billie Eilish achtig nummer. Daarna gaat het dance feestje van start met nummers als Outside, Lights, kaskraker Love me like you do, I need your love en afsluitend Burn.
Sinds vorig jaar zijn de Main Stage (North stage) en tweede grootste podium (South stage) gespiegeld aan elkaar zodat om en om continu door gaat. Het is dus maar een paar stappen lopen en we zijn daar bij een optreden van Electric Callboy. Ze staan geprogrammeerd als techno metal, en als dan ook nog blijkt dat de band uit Duitsland komt is een vergelijking met Rammstein snel gemaakt. Het enige dat ze gemeen hebben is dat ze zichzelf niet zo serieus nemen en een satire van meerdere muziekstijlen maken. Als podiumact blijft vuurwerk uit, maar zorgen de verschillende verkleedpartijen voor een hilarisch geheel met een rapcore plus techno stijl als strak optreden. We vliegen van emorock naar schlager, naar boyband, naar guilty pleasures en even zo makkelijk weer terug naar metal. Spraakmakend zeker en ook niet uitgesloten dat we meer van deze gasten gaan horen.
Voor de nodige stappen op de stappenteller wandelen we naar het begin van het festivalterrein. De vierde stage ligt direct na de hoofdingang. Twee punkrockende gitaarspelende dames treden met drumster op als de Nova Twins. Verdienstelijke garagerock vermengd met punk en een vleugje Die Antwoord.
Om de wandeling compleet te maken verkassen we helemaal naar de achterkant van het terrein waar The Hu in de Tent stage achter North Stage. Het lijkt even een soort van tijdmachine want de Mongoolse band speelt alsof ze jaren 70 rock vermengen met kreten uit de oertijd. Het is niet onverdienstelijk en een bizarre combi van hardrock met folk invloeden, 3 gitaristen, 2 bassisten met slechts een 2-snaarsbas en Hu of Oeh gruntende zanger plus drums/percussie. De band speelt onverstoord maar lijkt door enthousiasme toch ook echt te genieten van de overweldigende Europese waardering voor deze beetje achterhaalde oerrockers. De eerlijkheid en gevoel voor (onbewuste) zelfspot gaat er bij het publiek toch goed in.
Terug rond etenstijd zijn we bij de South Stage waar The War on Drugs al zijn gestart. Zwevende langdurige monotone gitaarsolo's zijn het resultaat. Een mooie muur van geluid, helaas met weinig spanning of (nul) interactie naar publiek vanuit de band. Als je de albums geweldig vind hoef je je ogen maar dicht te doen en je zal niet veel verschil merken met live. Op zich knap, maar ook wel een beetje zielloos.
Het is een van de weinige programma conflicten, maar we hebben er wel 1. Wordt het Altin Gun voor een bezwerend Oosters dansfeestje of de altijd prettige bombast van Editors? Vanwege het voorrecht om de laatstgenoemde nog over twee weken op Rock Werchter te mogen zien, valt de keuze op een van Nederlands leukste live bands. Turkse/Oosterse rock met een psychedelisch tintje. Het blijft wennen aan de zang in balans met de band. Voor vandaag lijken in de Tent Stage toch weer enkele nieuwe bezoekers positief verrast. We pakken hierna nog een vleugje Editors mee die net zijn gestart aan een cover van Killer van Adamski/Seal. Hierna eindigend met het onontbeerlijke Papillon, altijd goed voor een uitzinnig dansend publiek.
Dan is het tijd voor de headliner van vandaag P!nk. Vanaf de eerste tonen worden we overrompelend met een visuele show alsof we in Las Vegas zijn. Get the party started begint spectaculair met een door de lucht zwevende P!nk. De acrobatiek heeft geen enkele invloed op een loepzuivere zang. Met dansers en een verbluffende trampoline act van verschillende acrobaten wordt de toon gezet. Vele hits komen voorbij zoals Raise your glass, Try, What about us en nog veel meer. Een vertederend moment vindt plaats bij een verrassend gastoptreden van haar 12-jarig dochtertje Willow die ook moeiteloos blijkt te kunnen zingen. Voor afwisseling zorgen ook covers als Make you feel my love en het zwoele No ordinary love van Sade. Er volgt nog een energieke finale met vuurwerk. Bij afsluiter So what (I'm a rockstar) hijst ze zich nog eens in de kabels om met diverse salto's spectaculair over podium zwevend alle laatste energie van vandaag er uit te persen.
Zaterdag 17 juni
Het wordt een vroegertje vandaag dus verlaten we al om elf uur de camping om klokslag 12u bij DeWolff te zijn. Het is een volle bak in de Tentstage en daarmee wordt een van de beste hitloze Nederlandse live rockbands eer aangedaan. Pablo en zijn kameraden worden bijgestaan door een blazerssectie, koortje en extra gitaren. De XL show is van begin af aan een dampende show (soms letterlijk met deze warmte). Op het einde wordt een 13-jarig meisje nog verrast met de beloofde weg te geven gitaar.
Het wordt een warme zomerdag dus zoeken we nog even beschutting in de schaduw op speciaalbierterras daar vermaken we ons met een eigen Pinkpop NIPA met bitterballen.
Dan weer de warmte in bij de Main Stage. Ronde zichzelf met een verdiende status daar. Het is een beetje de Krezip van deze tijd met de hits van afgelopen jaren. Oa debuutsingle Run en een breekbaar nummer met loepzuivere zang en alleen gitaar zorgen voor de afwisseling. In de finale gaat het tempo flink omhoog met Naturally, Headlights en meezinger Hard to say goodbye als letterlijk afscheid.
Voor liefhebbers van Disturbed wordt het lettelijk Sound of silence en Down with the sickness want de band zegt af door (mentale?) problemen van de zanger. De Belgische garagerockband Ramkot mag last minute opdraven en krijgt ineens een groot podium. Het is ok, maar net een stapje te groot. Voor de band zelf moet het heerlijk zijn want door een select publiek worden dankbaar wat circle pits gemaakt.
Het wordt tijd voor een hommage aan de rockmuziek. Gelegenheidsband Hollywood Vampires kent al enkele (nog levende) legendes bestaande uit o.a. guitarheld Joe Perry (Aerosmith), filmlegende Johnny Depp en de excentrieke zanger Alice Cooper. Het is een uur lang stampende rock met een vette knipoog en de nodige kitsch. In Peole who died komt een indrukwekkende lijst van overleden rockhelden voorbij op de achtergrond. Het is een afwisseling van covers als Heroes en Break on through met eigen hits van Aerosmith (zoals Walk this way). Ceremoniemeester Alice Cooper is weliswaar niet meer de meest gepolijste zanger maar humorvol met nodige cynisme kan ie nog steeds. Met zijn eigen luidkeels meegezongen School's out is ook deze rockles afgelopen.
Dan volgt er een blokje met de nodige omzwervingen over het hele terrein. We draaien ons om naar de tegenover gelegen North Stage waar The Black Keys een degelijke maar tegelijk ook zielloze bluesrock show neerzetten. Het kan maar niet beklijven want de energie zakt weg na Gold on the ceiling. Dan maar even door naar de Tent Stage waar de Zweedse Tove Lo een sensuele dance pop show geeft. Er hangt hier meer sfeer en de tent gaat los bij hit Stay high. Hierna nog even terug naar de andere kant van het terrein waar Prins S en de Geit op 4e Stage zijn excentrieke Nederlandstalige dance feestje bouwt zoals al succesvol op Lowlands, Noorderslag en Paaspop.
Het wordt nu tijd voor favoriet van de dag, Queens of the Stone Age. Josh Homme en zijn mannen zijn na 5 jaar weer op Pinkpop en lijken het hier goed naar hun zin te hebben. Na een periode met een vechtscheiding, succesvolle kankerbehandeling en verlies van enkele te vroeg overleden vrienden komt hij sterk terug. Met een nieuw album in aantocht krijgen we vandaag wat primeurs. Optreden kent een retestrakke opening met No one knows en Feel good hit of the summer, De nieuwe nummers worden afgewisseld met hits als Little sister en Go with the flow. In de finale brengt hij een hommage aan Mark Lanegan waarna de set wordt afgesloten met Songs for the deaf. Die gaan zeker nog op herhaling op Rock Werchter en Ziggo Dome later dit jaar.
De laatste voor vandaag is headliner Robbie Williams . Entertainen kan je Robbie wel toevertrouwen. Met long covid symptomen beweert hij wel minder energie te hebben, vult dat wel op met de nodige praatjes met de nodige Engelse branie. Behalve een greatest hit show steekt hij ook de draak met zichzelf. Het wordt soms ook wel een beetje een live therapie sessie ket zijn bekentenissen over zijn depressieve periode. Geeft optreden wel iets menselijks ondanks de enorme visuele vormgegeven show. Uiteindelijk kom je voor een krappe 2 uur vermaak met hits als Let me entertain you, Feel, Rock DJ, Strong en meezinger als afsluiter Angels.
Voor mij zit het er na twee dagen weer op. De Peppers zal ik op dag 3 missen, is ook ingecalculeerd omdat ze ook op Rock Werchter staan.
Comments