Het twintigste studio album van Marillion en in alles weet de band nog steeds relevant te zijn. Goede teksten over zinnige dingen, over de pijn en angst gedurende de corona tijd, het ego tijdperk en de zorg over onze toekomstige samenleving. Dit alles in een boeiend melodieus album waarbij nummers vloeiend aansluiten als in een concept album. Wie niet van lange nummers houdt haakt meestal wel ergens af bij zo'n lange luisterbeurt. An hour before it's dark luister toch anders alsof het 16 kleine muzikale monumentjes zijn die 1 geheel vormen. Wat wellicht anders is als eerdere Marillion albums is dat de symfonische bombast plaats heeft gemaakt voor een meer sprankelende en positieve sound met mooie gevoelige momenten er tussendoor. Op de momenten dat het even somberder dreigt te worden volgt er weer iets opgewekts of oorstrelends.
Als liefhebber van melodieuze gitaarmuziek trek er dan echt een uur voor uit zonder enige afleiding en standje luid op je koptelefoon.
De reis begint met opener Be hard on yourself en is het al eerder bejubelde drieluik dat eind 2021 al uitlekte. Een mooie krachtige song met een aantal instrumentale hoogtepunten, dat daarmee het brede muzikale landschap van het album al als een huis laat staan. [Zie voor uitgebreidere recensie mijn eerdere review: Be hard on yourself: Marillion en de trilogiën (triptosoundbytes.com)]
Tweede track Reprogram the gene bestaat ook al weer uit drie aparte delen die start als een fijne uptempo rocksong, een Beatle-achtig tussenstuk en een kenmerkende Marillion outro waarbij Steve Rothery's zweverige guitarsound losgaat. Via intermezzo Only a kiss komen we uit bij de single Murder machines, een heerlijk catchy nummer gedreven door het tempo van Ian Mosley/Pete Trewavas. Wie Marillion niet kent of uit het oog verloren is denkt wellicht aan Coldplay of U2, en zelfs nog wat van Depeche mode. Toch is het vooral hun eigen originele geluid met een dansbaar vleugje en geen copy-sound.
The crow and the nightingale, is een mooie ballad ingeluid door Mark Kelly op piano en het warme stemgeluid van Steve Hogarth. Het is een zacht nummer met dromerige sound dat eindigt in een powerballad voorzien van een ondersteunend koor. Wat volgt is het uit 5 delen bestaande pareltje Sierra Leone, dat vooral in deel III 'The diamond' en deel IV 'The blue warm air' bij vlagen doet denken aan de jaren van Fugazi en Misplaced Childhood.
Het album wordt compleet gemaakt met het uit 4 delen bestaande Care. Het nummer ademt wat van de nostalgische jaren 90 uit. Deel I 'Maintenance drugs' heeft wat weg van de experimentele sound van U2 ten tijde van Achtung Baby, maar vloeit uiteindelijk over in het eigen Marillion geluid in deel II 'An hour before dark' en deel III 'Every cell' alsof je midden in album Brave zit. Het is de meester Steve Rothery zelf die met prachtige gitaarsolo en Mark Kelly's pianospel het slotstuk inleiden naar het aangrijpende deel IV 'Angels on earth'. Na ruim 54 minuten dooft het album vredig uit en is de muzikale reis afgelopen. Marillion is na ruim 40 jaar nog steeds niet op de automatische piloot of een band die zijn zoveelste trucje herhaald. Het is een levendige band die nog altijd sprankelt van muziekplezier en met An hour before it's dark een visitekaartje levert voor muzikaal 2022. Hoe het album live tot zijn recht komt zullen pas in het najaar weten. Dat Be hard on yourself live nu al een classic zal zijn konden we vorig jaar al horen.
留言