Na twee jaar stilte dan toch eindelijk weer een nieuwe editie van Lowlands. Het wordt mijn veertiende editie en het voelt weer als vertrouwd thuiskomen. Lowlands is het meest gastvrije en geheel verzorgde festival dat telkens weer met vernieuwing komt in de hosting van campings en het festivalterrein. De campercamping is netjes en strak geregeld en er wordt volop meegewerkt om bij elkaar te kunnen staan. We staan dichtbij prima faciliteiten met ruime douches, toiletten en al een muntenapparaat voor je het terrein op gaat. Na een fijne donderdagavond barbecue zijn we alweer gewend alsof gisteren de vorige editie was.
Vrijdag, dag 1
Vanaf camping naar het terrein is een wandeling van ongeveer 20 minuten en dan komen we bij de controle voor het terrein. Nou ja, controle, het is eigenlijk een vriendelijk knikje en een vertrouwen in de collectieve verantwoordelijkheid die het Lowlands publiek gegund wordt. De eerste act is Prins S en de Geit die in een te kleine X-Ray staat. De nieuwe koning in wording van hilarische feestjes en kolderieke liedjes. Dansbaar met luchtige Nederlandse teksten, waaronder Gastenlijst, Rikkie en Wat jij wil. Een cultnummer is inmiddels Kinderboerderij (Keiblij) waarbij het bezoek letterlijk stapje voor stapje in de rij staat voor de entree. Al stuiterend na Kun je niet maken is het eerste feestje geweest.
Er blijft nog wat tijd over om nog een stuk van het optreden van Wet Leg in de Heineken te kijken. Een Brits indie-rock duo met lichte catchy nummers waar je na 3-4 nummers wel een beetje op uitgekeken raakt.
Even daarna gaat op de stevigere punkrock tour. Joe & the Shitboys, met korte puntige testosteron liedjes van rond de minuut waar je na tien nummers ook wel zit te wachten op wat afwisseling.
Het wordt een productief dagje muziek ontdekken alsof er drie jaar ingehaald gaat worden door ons. De Nederlandse band Klangstof treedt op in de India. Melodieuze poprock die een lichte spanningsboog heeft zonder ook maar een moment van echt spannend te worden. Voor een vrijdagmiddag wel goede lichte kost en een aardig voorprogramma voor de volgende band.
Voor het eerst dit weekend komen we aan bij de Alpha, het hoofdpodium. Inmiddels zijn de Belgen van Balthazar de laatste jaren sterk doorgegroeid dat ze dit podium wel aan kunnen. De band heeft de kunsten goed afgekeken van collega's dEUS en weet er een vleugje Radiohead/Alt-J achtige experimenteerdrift in te gooien. Prima optreden!
Voor wat donkere postpunk of vroege jaren 80 wave alto muziek gaan we naar de Heineken voor The Murder Capital. De band weet met een sobere maar sferische show traag maar effectief op te bouwen naar een fijne climax.
Na een snelle eetbreak worden we ruw onderbroken door een paar dikke druppels regen. Het lijkt in eerste instantie mee te vallen, dus onderweg naar Jungle in de Bravo, maar dat wordt wreed verstoord als de wolken dan toch helemaal openbreken en we nog net op tijd kunnen schuilen bij de India. Gelukkig stond tweede keuze Parquet Courts ook op het menu, waardoor het uur prima door te komen is.
Nog geen vijf dagen na de eerdere ontmoeting in België is het vandaag opnieuw weer een beetje Oasis nostalgie, want de hoogmoedige Liam Gallagher speelt in de Alpha als ware hij de grootste rockster allertijden. Er wordt hoofdzakelijk enthousiast gereageerd op een aantal klassiekers van Oasis album What's the story, morning glory, met Wonderwall als singalong event. Opnieuw weer aardig, maar voorlopig ook wel genoeg voor de komende jaren.
Het absolute hoogtepunt voor vandaag is voorzien voor de enige artieste die in 2020 met band voor 30 mensen optrad op een kaal Lowlands terrein als doekje voor het bloeden. Toen speelde Eefje de Visser in de zon aan het water. Nu in een mooi verduisterde Heineken met eenvoudige oranje-gouden gordijnen als sfeerbeeld op de achtergrond. Het komt het mooie theatrale optreden met stylistische zang en dans geheel ten goede. Het publiek wordt in trance gebracht met een mooie mix aan luisterliedjes en dansbare pop. Alle succesnumers als Oh, Stilstand en Lange Vinnen komen voorbij. Net als het breekbare Ongeveer en een mooie cover van Running up that hill. De verdiende zegetocht van Eefje de Visser en inderdaad het beste van vandaag.
We laten de Alpha voor wat die is, alhoewel The Opposites een garantie is voor een feestelijke afsluiting. Daarvoor in de plaats gaan we naar het kleinste podium, de Lima, waar de Oekraïense songfestival inzending van 2021 staat. Go_A is een eigenzinnige dance act met een vreemde combi met folkinstrumenten die sfeervol uitpakken.
Als nabrandertje van de eerste dag speelt rond middernacht de Nederlandstalige punkband Hang Youth. Met hun maatschappij kritische liedjes en pretpunk houden ze de energie van de eerste dag prima vast. Ik laat het nachtprogramma verder voor wat het is en zoek de rust van de camping op.
Zaterdag, dag 2
Het is vandaag opnieuw interessant om vroeg naar het terrein te gaan want een aantal leuke acts staan al vroeg in de middag geprogrammeerd. 13.00u is het al weer tijd voor Altin Gün. De dansbare rock met Oosterse invloeden zweept de boel al snel op in een bijna gevulde Bravo tent.
Ze braken afgelopen jaar door als de zingende stukadoren, Goldband. Het is meer dan een grap en neemt (ook muzikaal) Doe Maar achtige vormen aan. Getuige ook een uitpuilende Alpha met volle heuvels aan de zijkant en publiek tot aan het meer. Het is prachtig zomers weer en het wordt een massaal feestje. Corona-hit De Langste Nacht is het grootste prijsnummer. Daarnaast is er op het einde ook nog ruimte voor samenwerkingen ingeruimd. Maan sluit aan, en ook Sophie Straat doet haar hit met Goldband, Tweede Kamer. Een mooie zegetocht voor een band die alles perfect voor elkaar heeft als ultieme party-act.
De Nederlandse electro-act Weval pakt het dansgehalte van de middag op in de Heineken. Het wordt een soort Goose meets Underworld dance set.
De dag gaat alweer snel en aan de vooravond staan The Kooks geprogrammeerd in de Bravo. Bijzonder dat een band die niet teert op nieuw werk van de laatste vijftien jaar met kabbelende muziek toch een hele tent vol krijgt. Hitjes als Ooh La en She moves in her own way zijn nog leuk en catchy, maar een echte ontwikkeling is niet meer te horen. Vervolgens brengen we zittend rechts van de Alpha op de heuvel door bij ondergaande zon. Het blijft een mooi punt om een compleet overzicht te hebben op wat er gaande is in de tent en er om heen. De Alpha stroomt vol voor het Britse Bring Me The Horizon uit Sheffield. De nu-metal in de geest van Linkin' Park zorgt voor een vlammende Alpha met veel circle-pits. Voor de finale is er het kleine hitje en ballad Follow you, om daarna nog 1x te vlammen met het lekkere Throne.
We bivakkeren de rest van de avond bij de Alpha. Een weerzien met de Belgische band Oscar & The Wolf, die een imposant en mooi aangekleed podium als decor hebben. Het past mooi bij de melancholische dance-pop. De band heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt en veel gastmuzikanten meegenomen waardoor alles een stuk meer rockt. Zanger Max Colombie zweeft met zijn eigenzinnige podium performance over het podium gedragen door het publiek. Dit is zo'n typisch optreden waarbij band en publiek een optreden op Lowlands tot iets magisch maken. Een optreden om niet te vergeten.
Na Oscar and the Wolf wordt het wel lastig om voor een relatief statische rockband als Arctic Monkeys om daar nog overheen te gaan. Het ligt zeker niet aan de goede rocknummers want die zijn stuk voor stuk prima om naar te luisteren. Het is in een soort van filmbeeld gevangen waardoor het een soort film noir beeld geeft. Nummers als Brianstorm en Do I wanna know komen in het eerste uur voor. De finale hoor ik al wandelend terug naar de camping aan (omdat zonder beeld ook prima te luisteren is), waar ook nog I bet you look good on the dancefloor en R you mine? voorbij komen.
Zondag, dag 3
Goed uitgerust beginnen aan de derde en laatste dag Lowlands. Ook nog even nagenieten van het fijne weer en het campinggevoel, dus wordt het vandaag een latere namiddagstart richting het festivalterrein. Als lekker start gaan we naar het uiterst dansbare Caribou in de Bravo. Een viermansband die electro met live drum en bass prima weet te combineren en het vooral luchtig houdt in de stijl van bijvoorbeeld Hot Chip.
Vervolgens een korte oversteek naar de India tent voor het eigenzinnige Yard Act. Post punk met een vleugje Talking Heads. Een zanger die perfect verstaanbaar Engels zingt, maar tussen de liedjes door onverstaanbaar Engels mompelt (of iets te stoned is?).
Met een klein uitstapje naar de X-Ray voor Japanse dj act Soichi Terada om daarna terug te keren naar de India voor nog een soort postpunk band Shame. Ik ben op dat moment een beetje klaar met het postpunk/punkrock gehalte van dit weekend en kijk volop uit naar de grootste act van het weekend.
Het hele veld stroomt vol rondom de al overvolle Alpha voor het optreden van de Franstalige Belg Stromae. De sympathieke en soms ook excentrieke zanger heeft een perfectionistische en gestyleerde show voorbereid. Het is van begin tot eind af met dansbare muziek zoals Tous le memes, Ta Fete en Papaoutai maar ook mooie gevoelige chansons zoals Formidable. Tel daarbij het theatrale optreden van dit multitalent en dat maakt het helemaal compleet. Het is alles wat je als finale-act kan waarderen en een perfecte finale voor Lowlands met grote hit Alors on danse. Misschien ook wel tekenend voor de programmering van Lowlands, een accent live dance muziek lag iets hoger als klassieke rockbands. Het was voor deze feestreunie sinds 2019 ook precies wat Lowlands en publiek kon gebruiken.
Comments