Noem 10 albums die een belangrijke rol in leven gespeeld hebben? Geen uitleg, geen recensies, alleen de albumhoezen. Een oproep uit Top 2000 liefhebbers forum. Leuke vraag, lastig antwoord om wel meerdere redenen. Een ultieme lijst met belangrijkste albums maken lukt niet door het ruime aanbod dat er is. Telkens popt er weer een herinnering op en is het eigenlijk onmogelijk om er een waarde aan te hechten. En het is soms ook afhankelijk van stemming, jaargetijde of bv. de euforie van bezoeken aan een concert. Zo kan ik de ene dag wel 8 albums van Marillion als favoriet duiden of na een bombastisch concert van Muse poppen er weer 3-4 daarvan op. En zo kan ik nog wel doorgaan.
Een nog andere uitdaging voor mij is niet gelijk lyrisch te worden over een specifiek album en er dan wel uitleg aangeven of een recensie. Kortom een mooie vraag om door het jaar heen duiding aan te geven want over muziek filosoferen is altijd heerlijk. Dus waarom niet elk jaargetijde een lijst van 25 albums.
Een review over mijn eerste serie van 25 albums in random volgorde.
Marillion - Script for a jester's tear
Dat Marillion mijn ultieme band allertijden is, is geen geheim. Een band met vele sterke albums soms ook afgewisseld met wat mindere momenten. Echter geen enkel album onder de 6.5 en zodra je nummers van zo'n album weer live hoort, zitten er toch weer hele sterke elementen in. Dus er zullen nog veel albums voorbij gaan komen bij die in totaal 100.
Ergens in 1984, na het oppikken van een live lp, getriggerd om meer te gaan luisteren van Marillion waarbij ik toch meteen gevallen ben op debuutalbum Scrip for a jester's tear. Een ongepolijste parel met rauwe randjes en intense gevoelige stukken. Het siert meteen ook de balans tussen de talentvolle muzikanten aan de ene kant, en de maatschappijkritische en autobiografische 'ruwe bolster-blanke pit' poëet Fish aan de andere zijde. Wie van symfonische rock houdt in de stijl van Pink floyd en Genesis, zal zich direct herkennen, zoals ik ook deed bij mijn eerste luisterbeurt. Alleen zal de band in de loop der jaren bij mij absoluut hoger in de ranking staan.
Een eerste ontmoeting: bij opener Script for jester's tear kruip je al direct onder de huid van een clown die diep van binnen zijn zoveelste mislukte relatie probeert te duiden. Eenzaamheid en problemen met alcohol en drugs vertalen zich weer in rauwe nummers als He knows you know en The Web. Het humorvolle, vrolijke maar cynische anti-establishment nummer Garden party zorgt voor een levendige afwisseling om vervolgens over te gaan in het melancholisch mooie Chelsea Monday. Een sound die verder in de toekomst verfijnder terug komt op het populaire conceptalbum Misplaced childhood. Het finalestuk is een stevig rocknummer met mooi synthesizer werk er door heen verweven en boze protesterende mannenstemmen. Forgotten sons, is een jaren 80 anti-oorlogsnummer dat de nodige kritiek levert op de Britse politiek van Margaret Thatcher. Het nummer eindigt met een gevoelige ode aan de slachtoffers, Forgotten sons.
De extended versie van dit album zal later ook de eerdere klassiekers Market square heroes, Three boats down from the candy en het epische Grendel bevatten. Een completer en perfecter album kan ik me niet bedenken.
Tori Amos - Little earthquakes
Als kind en in mijn tienerjaren was ik altijd een liefhebber van Kate Bush, die voor mij de beste vrouwelijke muzikant is. Begin jaren '90 raakte ik geboeid door een reportage bij de VPRO over een nog onbekende zangeres: Tori Amos. In vele opzichten direct heel veel gelijkenissen met Kate Bush, eigenzinnig, rebellerend, artistiek en ook nog eens eenzelfde schoonheid. Tori Amos, bezit de eigenzinnigheid van een vrouw die kan rocken met een piano en kan raken met adembenemende stem.
Het nummer wat in Nederland nog een beetje airplay kreeg was Crucify, maar een hit werd het niet. Het album Little earthquakes is een verzameling van persoonlijke liedjes die vrouwelijke sensuele kracht uitstralen zoals in Crucify, Leather en Precious things. Het zijn dan ook die eigenzinnige Precious things als ook titeltrack Little earthquakes die de vurige en mystieke kant van Kate Bush evenaren. Bij het a capella Me and a gun zet Tori Amos haar stem als instrument in. Wetende dat dit nummer over een verkrachting in haar nog onbekende tijd als solo artieste was, doet je even slikken vanwege het inkijkje in haar eigen overlevingsdrang. Die ontroerende kant komt volledig terug in het prachtige Winter dat na jaren postuum een 'hiterkenning' heeft gekregen door in de Top 2000 te belanden. De toenmalige B-kant van dit nummer, Smells like teen spirit, is daarnaast een bonustrack op de uitgebreide versie van Little earthquakes. Een cover die de essentie van het nummer op een andere gevoelige manier nog steeds recht doet.
Alan Parsons Project - I Robot, Eve, Pyramid & Turn of a friendly card, 4LP box
Na als assistent in Abbey Road studios gewerkt te hebben voor The Beatles en Pink Floyd, ontwikkelt Alan Parsons zich razendsnel als succesvolle producer. Dit resulteert o.a. in de klassiekers Music van John Miles en Year of the cat van Al Stewart. Om vervolgens zijn eigen werk te lanceren. Het futuristische The Raven op debuutalbum Tales of mystery and imagination. is zo'n meesterwerk.
Ik leerde Alan Parson op zijn allerbest kennen door de bijzondere 4LP-Box. Een eigentijdse stijl die ver vooruit was met electronische muziek en de combinatie van klassiek vermengd met rock en pop. Van album I Robot springen nummers als The Voice en de titeltrack er uit alsof ze uit Dark side of the moon gekropen zijn. Opvolger Pyramid is een futurische benadering van het mystieke oude Egypte met nummers als Pyramania en In the lap of the Gods dat werd gebruikt in Veronica's paranormale radioprogramma Het Zwarte Gat. Het concept van Alan Parsons Project met continu wisselende gastmuzikanten wordt in 1979 vervolgd met album Eve waarvan Lucifer en Damned if I do luisterwaardig zijn.
Het echte topalbum waar het om gaat is het in 1980 verschenen pareltje The turn of a friendly card, een album over gokverslaving. Het levert een paar mooie albumnummers als het instrumentale The gold bug of ballad Time. Er verschijnen ook singles zoals het rocknummer Games people play en de klassieker The turn of a friendly card. Het zorgt voor de doorbraak in de Nederlandse hitlijsten. Hierna zal Alan Parsons in de jaren 80 hoog in de albumlijsten verschijnen.
I Robot Spotify album: https://open.spotify.com/album/44VunLimdsXo2C6figBmwj?si=sADtb1zDSlim2oWFoLJ0uA
Pyramid Spotify album: https://open.spotify.com/album/3GwhihLKs0eZmgUUrshE9k?si=Cfvr-mruQLGMOvxuOq7c0A
The turn of a friendly card Spotify album: https://open.spotify.com/album/00jalpLLeWNB3mdvN4DipA?si=gLzt59hrS22Vc45MIh5e_A
.
Muse - Origin of symmetry
Het is december 1999 en in het voorprogramma van de band Live staan 3 jonge honden uit Engeland te imponeren met een krachtig optreden. De band speelt een aantal maanden later in de tent op Pinkpop. Behalve het debuutalbum Showbiz speelt de band drie krachtige nieuwe nummers als voorloper van het doorbraakalbum Origin of symmetry. Aan alles voel je dat dit DE band van de komende jaren kan worden. Het is een kruising tussen een soort van progressieve rock en het bombastische van Queen. Singles Plug in baby en Bliss worden de eerste hitjes, en het nummer New Born met krachtige baslijn is een live killer. Zo ook de bijzonder eigengemaakte remake van Nina Simone's Feeling good. Met theatrale nummers als Space dementia, Megalomania en het fabelachtige opus magnum Citizen erased bevat de album een balans van festivalknallers en mooie luisterliedjes.
Uitgebreide recensie 20 jaar OOS: https://www.triptosoundbytes.com/post/muse-origin-of-symmetry-xx-aniversary
Pink floyd - Delicate sound of thunder
In alle opzichten een van mijn favorieten allertijden. Zowel Dark side of the moon en The Wall kende ik al uit mijn broer's platencollectie. Vooral The wall met nummers als Mother, Vera, Run like hell en Another brick in the wall (met de imposante videoclip) maakte indruk. Nog ongeveer negen jaar later zou ik echt volwassen worden en mijn concert ontmaagding begroeten. Ja, inderdaad het allereerste concert in mijn leven was Pink floyd. Veel klassiekers maar ook het relatief nieuwe album A momentary lapse of reason vormen de basis van dit concert in het Goffertpark in Nijmegen.
Een echte luisterbeurt had ik het nieuwste album niet gegeven maar kende de mooie ballad On the turning away wel. De nummers die door de bombast nieuwe favorieten werden zijn Dogs of war en Sorrow. Door filmbeelden zijn vooral Money en Time blijven hangen. En de hypnotiserende lasershow gaf One of these days en Run like hell een extra dimensie. Het nummer dat zowel visueel als muzikaal voor echte vuurwerk zorgde was Comfortably numb met de meest perfecte solo van David Gilmour. In deze live versie een sprankelende kippenvel bezorgend monument (album versie klinkt toch doffer en somberder). Het volledige verslag zie hieronder. Als live album is Delicate sound of thunder de perfecte soundtrack van het beste van Pink Floyd en mijn eerste concertervaring.
Uitgebreidere recensie van Delicate sound of thunder tour: https://www.triptosoundbytes.com/post/my-first-ever-gig-pink-floyd
Queensrÿche - Operation: mindcrime
In de jaren '80 ontstond er een nieuwe generatie metal bands, van hardrock tot trash metal. De belangrijkste bands die het tot dan toe in de luwte van de hitparades opkwamen waren o.a. Metallica, Iron Maiden, Anthrax, Slayer, Helloween en deze; Queensrÿche. Queensrÿche viel al op met een paar orkestrale nummers als Roads to madness en Take hold of the flame, een middenweg tussen rauwe rock en een soort van symfonische metal.
In 1988 verscheen het legendarische derde album: Operation: Mindcrime, een rockopera die het midden houdt tussen een soort van hoorspel a la War of the worlds en het dramatische The Wall van Pink Floyd. Het is een spannend verhaal over een corrupte priester en non die middels een huurmoordenaar en drugsverslaagde voor de nodige terreur zorgen. Het album wordt als een conceptalbum gekenmerkt door een afwisseling van stevige rocksongs, een vertellende verhaallijn en bombastische symfonummers. Nummers als I don't believe in love, Revolution calling en afsluiter Eyes of a stranger, zijn toegankelijke rocksongs, met daar tegenover het tweeluik The Mission en adembenemende Suite Sister Mary als ultieme klassieker. Hiermee levert Queensrÿche een onderschatte rockclassic in de jaren '80, wat zich uitbetaald in een meer commerciëel beloonde koers van opvolger Empire. Dat laatste album zal de enige Top 40 hit van de band, ballad Silent lucidity bevatte, en daarmee toch postuum gewaardeerd met een Top 2000 klassieker.
Uitgebreidere recensie: https://www.triptosoundbytes.com/post/queensrÿche-operation-mindcrime-more
Depeche mode - Black celebration
Na de definitieve doorbraak van Depeche Mode met album Some Great Reward met de hits People are People en Somebody volgde er in Nederland een nog grotere hit met Just can't get enough in de live versie. Een greatest hits album werd in 1985 een zoethoudertje. Tot dan toe zou Depeche Mode nog worden gezien als onderdeel van de Engelse synthesizer pop hype en misschien wel alleen een hitbandje. Dat zou snel gaan veranderen. Begin 1986 volgde de duistere song Stripped als voorloper van een nieuw album. Spannend en gedreven op het geluid van een motor zette het de toon van een diepere electronische sound. Ruim een maand later verschijnt het album Black Celebration die bij de eerste luisterbuurt direct binnenkomt, een volwaardig electronisch luisteralbum waar de skip functie niet hoeft te worden ingeschakeld.
Opener Black celebration is een hypnotiserend nummer dat gelijk pakt. Tweede single A question of lust wordt een bescheiden hitje in de trend van balad Somebody, ook ditmaal gezongen door tweede zanger Martin Gore. Er staan een paar prachtige albumtracks op als Here is the house, World full of nothing en Dressed in black. De derde en laatste single A question of time is minder succesvol, maar wel weer een heerlijk uptempo nummer. Niet in de laatste plaats een klassieker door de zwart wit video van Anton Corbijn. Die combi zal vanaf dan de carrière van Depeche Mode een extra betekenis geven en de band een grote artistieke status opleveren. Dat Stripped o.a. door Rammstein is gecoverd geeft aan dat de betekenis ook in de rockmuziek is doorgesijpeld.
Kate Bush - Hounds of love
...
Marillion - Brave
....
Faithless - Live at Alexandra palace
...
Peter Gabriel - S0
...
Foals - What went down
...
Porcupine tree - Arriving somewhere but not here
...
Supertramp - Paris live
...
Radiohead - OK computer
...
IQ - Nomzamo
...
Tool - Lateralus
...
Lamb - What sound
...
Pearl jam - Ten
...
Iron maiden - Seventh son of a seventh son
...
Tears for fears - Songs from the big chair
...
The Beatles - Sgt. Pepper's lonely hearts club band
...
Fleetwood mac - Tango in the night
...
Eefje de Visser - Bitterzoet live
...
Wordt vervolgd...
Comments