Na zes dagen Rock Werchter toch nog kriebels gekregen om last minute naar DTRH te gaan. Het wordt een verkorte versie (zeg maar part time festivaller). Het terrein rondom de Groene Heuvels straalt Lowland-esque sferen uit met de charme van de heuvels, het meer en andere idyllische plekjes. Vergeleken met enkele jaren geleden is het hoofdpodium in een soort van kuil een briljante vondst op een sfeervolle plek.
VRIJDAG 5 JULI
Na wat omzwervingen is het eerste optreden van DEUS letterlijk de Ideal Crash, zoals ook het 20-jarige album dat vrijwel geheel wordt gespeeld. Een band als dEUS heeft inmiddels in Nederland een legendarische live status opgebouwd en is de eigenzinnige Belgische tegenhanger van Radiohead. Voor vandaag zijn extra dansers ingezet die de set nog iets meer theatraal maakt. Na een aanvankelijke rustige start volgt in het midden van de set het eerste echte hoogtepunt met nummers ‘Ideal crash’ en ‘Instant street’ en het virtuoze gitaarwerk van Tom Barman. Gezien de beperkte speelduur van 1 uur is er amper ruimte voor toegiften, maar met ‘Quatre mains’ en ‘Roses’ als finale eindigt het met een heerlijke climax.
Bij het vallen van de avond mag DE STAAT zowat in hun achtertuin optreden. De Nijmeegse helden kunnen inmiddels teren op internationale belangstelling en ook vanavond tonen ze aan dat het meer dan een thuiswedstrijd is. De show pakt door waar het zondag op Werchter was gebleven, met meer licht en rook is het nog duisterder en dreigender. De muziek van De Staat is doorspekt van electro, hiphop en is al lang het indie-achtige rock voorbij. Het is een vleugje hardcore, vleugje Beastie Boys en uiteraard vleugje De Staat. Prijsnummers zijn en blijven ‘Input, source, select’, ‘Pikachu’ en ‘Kitty Kitty’. Het ultieme moment is opnieuw aangebroken bij ‘Witch doctor’ waarbij zanger Torre als een opperpriester opstijgt op een soort lift en als een ware ophitser in de rook het publiek verder opzweept naar een kolkende massa. Een prima generale repetitie voor headliner spot op Lowlands.
Vervolgens is het tijd voor diva GRACE JONES, die schittert in afwezigheid en bijna een half uur te laat start met optreden (lees te lang uit de poederdoos gesnoven en een halve slijterij naar binnen geklokt). De ooit vermaarde stijlicoon verschijnt wankel op het podium en is amper nog een schimp van La Jones op Lowlands negen jaar geleden. Als na het derde nummer mevrouw nog even uitgebreid de tijd neemt om nog eens een glas rode wijn achterover te slaan, is de maat vol en de achterkant van de tent loopt langzaam leeg. Dit was niet echt ‘La Vie en Rose’, misschien idee om dat nummer te gaan heruitbrengen onder de naam ‘Labiel aan Rosé’.
De grande finale is vervolgens voor headliner EDITORS, een van de redenen om last minute toch nog DTRH mee te pikken. Waar Muse is doorgeslagen in teveel show, redt Editors zich als headliner met vooral het accent op de muziek, licht en net geen overdaad aan vlammen en lichtfonteinen. Door gelijk afsluiters als ‘Papillon’ en ‘Munich’ in begin van de set te knallen nemen ze enigszins een risico, maar wat daar op volgt is ook prima. Tom Smith heeft een van de mooiste zangstemmen van de huidige generatie rockbands en kan zich uitstekend staande houden in kleine akoestische nummers, afgewisseld met bombastische rocksongs en electronische 80s wave. Het dromerige ‘No harm’ is aan de rand van het meer een heerlijk rustpunt voordat er nog nummers volgen als ‘A ton of love’ en ‘Racing rats’ in de finale. En dan vervolgens avond heerlijk zen afsluiten in eigen bed, af en toe heerlijk zo’n festival in de buurt.
ZONDAG 7 JULI
Vanwege andere feestelijkheden de zaterdag overgeslagen en met OV naar festival, ook een luxe. Op de mainstage speelt LP, de Amerikaanse zangeres met Griekse roots. LP heeft als songwriter behoorlijk wat nummers geschreven voor o.a. artiesten als Rihanna en Cher. Solo klinkt haar werk als een ruigere Melissa Etheridge en Patti Smith. Qua performance dichtbij PJ Harvey, idem sterke frontvrouw met karakteristieke harde fluittoon en zuivere zang. Hoogtepunten in de set zijn een kort uitstapje naar een sterk gecoverde ‘Paint it black’ en haar hit ‘Lost on You’.
Vervolgens een nogal drastische muzikale overgang in Teddy Widder tent, door instrumentalist DAVID AUGUST. Het hangt een beetje tussen een dj set en live elektronica one-man band in, met soms wat minimalistische (orkestrale) dance en wat hardere techno. Nummers zonder echt begin of eind, kabbelend, maar best dansbaar.
In de herhaling vandaag, de Texaanse band KHRUANGBIN. Qua sfeer aan het meer en mild zomerweer alle ingredienten voor een relaxt uur aan ‘Thaise Funk’ vermengt met laidback surfmuziek a la Dick Dale. Het vermakelijke aan de act Khruangbin is de komische combi van minimalistische performance en funky muziek. Het basisgeluid wordt gemaakt door een luie zwarte drummer die doet alsof ie er geen zin in heeft en een bassiste met donkere pruik en fleurige Aziatische jurk met trage en lichte heupwiegende dance moves. De lead guitarist kan zo uit een foute jaren 70 porno film zijn weggelopen en zo zwoel klinkt de muziek ook. De veelvuldige langdurige poetische teksten worden af en toe onderbroken door korte gitaarsolo’s (of was het juist andersom?).
Na deze trip in het verleden is het tijd voor de Noorse bosnimf AURORA, die net als op Werchter weer huppelend en zwevend over het podium vliegt. Het kan allemaal ook prima in de sfeer van een idyllisch festival als DTRH. Electronisch, dansbaar en met fluwelen stem betovert ze ook hier weer een deel van het publiek. Een lekkere energie optater in de middag, die op beste hoogtepunt komt bij hitje ‘Running with the wolves’.
Op de mainstage was Beirut uitgevallen en als alternatief daarvoor werd de finale van het Nederlands vrouwen elftal uitgezonden. We komen net in de rust aan en daar krijgen we als warmhoudertje MEROL gepresenteerd. Heerlijke zelfspot om juist haar in de rust te laten optreden met lekker expliciete nummers als ‘Lekker met de meiden’ en ‘Hou je bek en bef me’. Tot een echt orgasme komt het niet want het wordt direct daarna een anticlimax door de twee tegengoals die het Amerikaanse elftal scoort.
We gaan dan snel effe door om de MAUSKOVIC DANCE BAND die in het bos verscholen in de Fuzzy Lop speelt. We krijgen een soort groovy soulachtige muziek met flarden Caribische muziek en tikkeltje psychedelica. Dansbaar, maar wellicht nog net iets beter voor in de nacht of als afterparty.
Dan is het tijd voor de allerbelangrijkste reden om DTRH toch nog mee te pikken, FOALS, de band die eigenlijk al lang als headliner had kunnen spelen op grotere major festivals als Lowlands of Pinkpop. Toch lijkt het telkens na elk prima nieuw album maar niet te lukken. Aan de set zal het niet liggen, bij het funky ‘Mountain at my gates’ en meezinger ‘My number’ veert een groot deel van de massa op en danst lekker mee. Na even een adempauze bij de prachtige aanzwellende ballad ‘Spanish Sahara’ wordt het een feest finale met powerrock van ‘Inhaler’ en het nog rauwere ‘What went down’. Zanger guitarist Yannis is een nachtmerrie geworden voor de roadies en verdwijnt als spelend en zingend in en over het publiek. Vol overgave maakt hij zijn nummers af en keert terug voor slotsong ‘Two steps, twice’. Wie al vaker Foals heeft bijgewoond weet dat het een heerlijk opzwepend en bombastische finale wordt. Zegentocht volbracht, al had het allemaal langer gekund en met de visuals in een duistere finale.
Voor mij vandaag als afsluiter de Zweedse zangeres ROBYN, die bewijst dat haar muziek live meer dan zoetgevooisde pop is. Een stevige band, fijne alternatieve dance en samen met 1 danser is het een mini-popshow die zich qua energie kan meten met P!nk of Rihanna. Tussen de dance-achtige nummers is ook ruimte voor pophitje ‘Dancing on my own’ om even bij te komen en dan weer gas te geven. De encore is voor haar bekendste hit ‘With every heartbeat’ dat live inmiddels tot een indrukwekkende combi is uitgegroeid tussen softe dance en een met violen aangezwollen powerballad. Kippenvel hoe dat nummer is uitgegroeid en mooi om live te horen.
Voor mij wordt het dan een abrupt einde om nog laatste OV te halen terug naar huis. Voldaan, maar uiteraard veel te kort. De energie van weerzien met DTRH dit jaar is het overwegen waard om in de toekomst toch nog eens voor de tweede keer te proberen de dubbel Werchter/DTRH te doen. Datum technisch vallen ze samen dus gaat nog een lastige keuze worden.
Comentarios