Is er een festival waar ik de gemiddelde leeftijd nog mee naar beneden kan halen? Ja, ze bestaan nog en nee is geen TROS Muziekplein feest. Bospop dus, het andere gezellige en gemoedelijke Limburgse festival. Inmiddels uitgegroeid tot 30.000 mensen met een duidelijke recht-toe-recht-aan programmering in classic rock of retro pop. Je hoeft geen artiest te missen en krijgt 12-13 artiesten per dag gepresenteerd. ZATERDAG 13 JULI Inmiddels als adoptiekind aangesloten bij groep Schaijkenaren op het terrein. Eerste band is ook meteen een van mijn favorieten, LIVING COLOUR. Is even zoeken waar de bandleden staan want van kleur is weinig sprake, vooral in zwart gestoken donkere bandleden. De band die eind jaren 80 in funk-soul-rock genre kwam opzetten met generatiegenoot Red Hot Chili Peppers, speelt een gevarieerde set aan muziekstijlen. Ballad ‘Love rears its ugly head’ en het dansbare ‘Glamour boys’ komt voorbij, maar vooral de vette rauwere albumtracks van Vivid en Time’s up zijn een genot om weer terug te horen, zoals ‘Cult of personality’, ‘Type’ en ‘Elvis is dead’. De strakke programmering zorgt ervoor dat zowat direct in de tent naast de mainstage de volgende band start, en met een paar stappen ben je ook daar snel binnen. THE DOORS ALIVE, is de wereldwijd alom geprezen tribute band die akelig dicht bij het origineel komt met hun sound maar ook de looks van Jim Morrison. Pure Top 2000 nostalgie met nummers als ‘Riders on the storm’, ‘Break on through’, ‘Light my fire’ en ‘People are strange’. Helaas is door tijdsrestrictie van 1 uur geen ruimte voor ‘The end’, dan maar misschien later dit jaar nog eens naar ‘De Pul’ in Uden. Dat je als band niet per sé hits hoeft te hebben om te imponeren bewijst de Australische band THE CAT EMPIRE op de mainstage. Met een mix aan jazz, rock, funk en latin/bossanova gaat het richting Mink DeVille achtige aanstekelijke dansbare muziek. Een ontspannen band met twee zangers met een natuurlijke charismatische uitstraling pakken het publiek snel in op een zonnig moment. Het zijn de blazers in combi met percussie die imponeren. Mini-hitje ‘Brighter than gold’ zorgt voor een o-ja-die-ken-ik gevoel. Het bossanova-achtige ‘In my pocket’ wordt met een elegant synchroon dansje uitgevoerd en de stramme lijven uit het publiek zijn duidelijk losgemaakt. Is ook een dag met af en toe een buitje en vlug effe schuilen, daarvoor missen we een flard van de Ierse folkrock band FLOGGING MOLLY. Hoewel altijd goed ben ik wel beetje klaar met Flogging Molly of Dropkick Murphys. Is allemaal iets te voorspelbaar en te vaak overal. Vervolgens in de tent is het tijd voor KOVACS. De excentrieke zangeres heeft met band gekozen voor een sobere performance in relatief donker. Een genre dat midden houdt tussen jazzy en alternatief met sneufje Shirley Bassey en Grace Jones. Muziekstijl technisch beetje buitenbeentje van vandaag. Het is een ietwat trage setlist en veelal aan de sombere kant. Toch heeft Kovacs met nummers as ‘Diggin’’ en ‘My love’ een paar klassiekers op haar naam staan die de moeite waard zijn. Alhoewel ik al veel artiesten live gezien heb is dit weekend wel ideaal om veel van mijn bucketlist weg te strepen. Dat geldt ook voor jaren 80 helden HALL & OATES. Het begint veelbelovend met het prachtige swingende ‘Maneater’ gevolgd door ‘Family man’ en ‘Out of touch’. Daarna begint de show wat in te kakken met tragere soulnummers. Bij ‘I can go for that’ leeft publiek nog even op om vervolgens weer te gaan staan keuvelen in plaats van de show af te kijken. Nummers als ‘Kiss on my list’ en ‘Adult education’ worden node gemist. SKUNK ANANSIE bestaat 25 jaar en dat vieren ze ook uitbundig. Zangeres Skin is het vuur niet verloren en beschikt nog altijd over een geweldige strot met hoge uithalen. Met ‘Charly big potato’ wordt de toon al meteen stevig gezet. Naast het meest geliefde ‘Weak’ en de rauwe nummers als ‘Twisted’ en ‘Little baby swastika’ springt het gevoelige ‘Brazen (weep)’ er op indrukwekkende wijze bovenuit. En waar Skunk Anansie 25 jaar jubileum viert, komt oude rot JOHN FOGERTY zijn 50-jarig jubileum vieren. De frontman van Creedence Clearwater Revival kan nog altijd op vele generaties fans teren, het is ook de revival door Tour of Duty en talloze nummers in Top 2000 die de roem hebben gebracht. We krijgen een bijna twee uur durende show met zowel visueel als muzikaal een eerbetoon aan Woodstock. Zo komen ook John Lennon en Sly & Family Stone voorbij. Alle grote eigen hits zoals ‘Old man down the road’, ‘Who’ll stop the rain’, ‘Down on the corner’ en ‘Bad moon rising’. Het toetje is voor de finale met ‘Proud Mary’. Ik tik de derde van mijn bucketlist af met tevreden gevoel en ga nog even meer nostalgie ophalen in de 24-uurs tent met festival classics. ZONDAG 14 JULI Alweer op tijd vanaf de camping naar het festivalterrein gewandeld. Logistiek technisch ligt alles prettig en compact bij elkaar. Gelukkig heb ik een weekendbandje om want er staan meterslange rijen bij de dagtickets. Niet vreemd gezien de uitverkochte status, en dat bijna allemaal voor headliner Sting vandaag. De eerste kennismaking is MARC BROUSSARD en zijn band. Die pakt met een gelikte show uit met o.a. gospelkoor aan het begin er bij. Dat maakt de soul, rhythm & blues die hij voornamelijk maakt nog overtuigender. In een mix van eigen werk zitten ook nummers van Stevie Wonder verwerkt met respectabele funky uitvoeringen van ‘Higher ground’ en een fragmentje ‘Superstition’. Verrassende start. De vierde van de bucketlist is LEVEL 42. Een band waar ik nog veel vinyl van heb en de hitmachine van de jaren 80, maar wonderlijk nooit live heb gezien. Hoewel Mark King iets heeft ingeleverd op zijn stem, is hij zijn karakteristieke vingervlugge baswerk niet verleerd. Zijn welbekende ‘snappende’ sound als ook de duo zang met zanger-toetsenist Mike Lindup zorgt voor de eigen stijl die de band heeft ontwikkeld. Hoewel een uur te kort is om alle hits te spelen komt er een aardige bloemlezing voorbij uit hun carriere: ‘Running in the family’, ‘Leaving me now’, ‘Something about you’ en ‘Lessons in love’. De grande finale is voor een heerlijk lange uitvoering van ‘Hot water’, wat blijft dat een heerlijk nummer en is het live ook uitgebouwd met heerlijke solo’s. Lang duurt de euforie niet want tot teleurstelling van velen volgt dan het bericht dat het optreden voor Sting is gecanceld vanwege aanhoudende stemproblemen. Er zat al een kans in, maar aangezien de crew al alles had opgebouwd en gesoundcheckt is dat echt een pijnlijke last minute keuze geworden. Dat hoort ook bij festivalleven want als je maar voor 1 artiest komt, kun je beter concerten bezoeken. En ja door een beetje geschuif blijft er nog steeds een fantastisch programma over. Nummer vijf van de bucketlist volgt, FOREIGNER, een echte classic rock Amerikaanse band. Meest bekend door ballads, maar zeker even zo hard als generatiegenoten Whitesnake, Boston en Journey. Van de originele bezetting is alleen nog maar gitarist Mick Jones over, maar hebben ze in Kelly Hansen een geweldige zanger-entertainer in huis gehaald, die dichtbij het stemgeluid komt van Lou Gramm. Hij geeft de show ook juist die Amerikaanse flair met tikkeltje arrogantie, maar waardoor het publiek goed los komt. Hoewel het een contradictie is ontdooit het publiek volledig als ‘Cold as ice’ ingezet wordt, om vervolgens weg te zwijmelen bij ‘Waiting for a girl like you’. Hoogtepunt is het muzikale spektakel dat is weggelegd in een lange versie van ‘Juxe box hero’ wat opnieuw wordt opgevolgd door een ballad en grootste hit ‘I want to know what love is’. Een uiterst gebalanceerde en gelikte show, goed voor een portie rock met ballen en beetje knuffelrock. Vanwege het geschuif in het programma is ROWWEN HEZE verhuisd van de tent naar de mainstage. Misschien ook wel verstandig want een claustrofobisch feestje met Limburgers in een tent is wellicht te overweldigend. Rowwen heze brengt wat het moet brengen, een brok feest en dat is wat mensen met een kater vanwege Sting wel even kan oppeppen. Zover je appels met peren kan vergelijken, is een feestje bouwen prima om door de zure appel heen te bijten. Gezellige feestnummers als ‘Pazzop’ en ’t Rooie klied’ worden weer afgewisseld met rustigere nummers ‘Auto, vliegtuug…’ en ‘Neus omhoeg’. En jawel het is een kwestie van geduld maar laatste twee nummers laten zich raden. De buienalarm heeft blijkbaar een lokaal buitje gemist. Is even een rigoreuze muzikale overgang, maar ook JOE JACKSON staat al vele jaren op het wensenlijstje. Muzikaal vandaag waarschijnlijk wel het meest genieten. Wat is het toch een veelzijdige songwriter met prachtige nummers. Ook zijn stem klinkt nog altijd heel goed, met ook nog dezelfde oprechte emotie in nummers als ‘Real man’, ‘Is she really going out with him’ en ‘It’s different for girls’. Dat de muziek recht uit het hart komt en bij publiek herkenbaar is wordt ook duidelijk door het veelvuldige meezingen. Zo erg soms dat hij moet wachten een nieuw nummer in te zetten. Dat is wat live muziek ook dankbaar en speciaal maakt. Afsluiter is een ballad uitvoering van oorspronkelijk electropop hitje ‘Steppin’ out’, ook in deze versie mooi om te horen. Al eens eerder gezien op Lowlands en nu aantal jaren later ook op Bospop, THE SPECIALS, de maatschappijkritische ska-band van weleer. Het vuur is er een beetje uit en is iets minder uitzinnig als toen. Zanger Terry Hall lijkt hetzelfde dieet te gaan volgen als Robbert Smith van The Cure, als ie ook nog zelfde spinragkapsel zou aanmeten zou je ze bijna door elkaar halen. Ook zonder toeters en bellen is het prima sfeermuziek voor een zomerse dag en kom je aan je trekken met nummers ‘Message to you Rudy’, ‘Too much too young’ en ‘Gangsters’. Vanaf nu gaan we de avond in met veel soul en disco. In de tent speelt AL MCKAYS EARTH WIND & FIRE EXPERIENCE. Er staan meer dan 15 muzikanten op het podium met veel blazers, percussie en koortjes. Het volledige spectrum aan jaren 70-80 disco hits komt voorbij. Is een spectaculaire discoshow en als de heupen al niet los waren, lukt het nu wel bij ‘Boogie wonderland’, ‘Let’s groove’, ‘Fantasy’ en ‘September’. Het was een echte EWF experience. De ondankbare, maar gelijk ook zeer dankbare taak om Sting op te vangen is in goede handen bij NILE RODGERS & CHIC. Voordeel is dat hij nu een uur en drie kwartier speeltijd krijgt en dat is voor de meesterschrijver van disco en popklassiekers eigenlijk ook wel een must. Het wordt misschien wel de mooiste tribute aan popmuziek in een feestje verpakt met het aaneenrijgen van hits van Madonna (Like a virgin/Material girl), David Bowie (Let’s dance/China girl), Diana Ross (Upside down/I’m coming out), Carly Simon (Why), Duran duran (Notorious), Daft punk (Get lucky) en Sister sledge (Lost in music/We are family). Duidelijk hoorbaar is de karakteristieke gitaarsound van Rodgers in deze hits en verweven met de eigen Chic nummers is het plaatje compleet. Ook ‘I want your love’, ‘Everybody dance’ en ‘My forbidden lover’ staan nog steeds als een huis. De grote apotheose volgt bij het einde met ‘Le freak’ en ‘Good times’ met daarin opgenomen de afgeleide raphit ‘Rapper’s delight’. Chic is hiermee misschien zelfs nog wel de betere feestafsluiter van afgelopen festivals. Die smaakt ook naar meer voor een andere disco-producer, Giorgio Moroder op Lowlands. Bospop opnieuw heel geslaagd en nodigt uit voor vele festivalvrienden om een keer laagdrempelig in te stappen. Het no-nonsens, alles draait om live-muziek format is misschien wel beste format dat in kwakkelend festivalland met zoektocht naar goede eigentijdse acts of headliners sterk overeind blijft.
Comments