Deze stond al een tijdje op de bucketlist van festivals om te bezoeken. De omstandigheden hadden niet beter gepland kunnen worden want de weergoden hebben het meest ideale festivalweer tevoorschijn getoverd. Een nieuw avontuur in een nieuwe festivalomgeving ditmaal de locatie aan het meer bij de Beekse Bergen. Je waant je gelijk ook even afgezonderd van het dagelijks leven.
Dag 1
Na een anderhalf uur vertraging en een bijna half uur durende wandeling met bepakking naar de camping is de start uitdagend. Op naar het festivalterrein, met nog eens bijna 25 minuten langs het lange strand naar het verste podium, stage TWO. Het allereerste biertje is dan een welkome beloning, zo ook de muziek. De band Altin Gün die ik gedurende de Corona periode twee maal heb kunnen bewonderen in kleine setting staat hier nu voor een uitpuilende tent. Nog voller, bombastischer en dankbaarder voor een enthousiast dansende massa. Gelijk een voltreffer!
Altin Gün
Van de psychedelische trip naar het hoofdpodium STAGE ONE is maar enkele stappen. De muzikale overgang is even wennen met een 82-jarige soul survivor Mavis Staples. Ze overleeft haar eigen groep The Staples, speelde mee met The Last Waltz van The Band en nam ook muziek met Prince op. Het wordt een swingend uurtje met sommige oude klassiekers gospel of soul versies waaronder 'What it's worth', een fijne cover van 'Slippery people' en ook eigen hit 'I'll take you there'. Met haar charme pakt ze het publiek in, en het kopje thee wat tijdens het optreden gebracht wordt of de roadie die haar in de arm neemt om van podium te begeleiden toont het respect voor deze genietende senior.
Mavis Staples
We ondernemen een podium om bij de kleine stage The Casbah en dat loopt uit op een vruchteloze poging omdat deze overduidelijk populaire tent vaak te klein is voor de geprogrammeerde acts. Het is erbuiten ondertussen wel een prima plek voor een reünie met vele bekenden en nieuwe festivalgenoten. Vanwege zijn samenwerking met Khruangbin, proberen we dan even de Amerikaanse artiest Leon Bridges op Stage ONE. Het is een tam en zielloos optreden van een artiest met te groot ego en te weinig uitstraling. De Amerikaanse arrogantie is geen match. Leuk om even 'Texas sun' te horen, maar laat dat voortaan maar over aan een aardig niemendalletje op Radio 2 en skip de Europese podia.
Leon Bridges
Meer zekerheid voor een kwalitatief en solide optreden is de laatste act op Stage ONE bij Alt-J. Het is een light versie van de electronische tijd van Radiohead, met soms dansbare, soms moeilijk ritmische folkpop en soms ook even wat heftiger zonder te exploderen. Het is intelligente muziek met aardige visuals er bij en toch mist er net iets om te spetteren als afsluitende act. Leuke nummers blijven weliswaar 'Matilda', 'Something good' en afsluiter 'Breezeblocks'.
Alt-J
Het lukt helaas niet meer om de afsluiter in Stage TWO te bezoeken omdat deze al vol staat bij Jamie XX. Na even van een afstand het geheel aangehoord te hebben besluit ik dat het een mooi moment is om rust te gaan pakken.
Dag 2
Na een ontspannen nacht is het fit opstaan voor de tweede en gelijk langst geplande muziekdag. Rond twee uur belanden we bij stage The Secret waar de Schotse glam-pop/disco/wave band Walt Disco staat. Het spat van enthousiasme in een setting die het midden houdt tussen muziek a la Joy Division/New Order in combinatie met een beetje 'nichterige' glampop zoals bv Dead or Alive in de vroege jaren 80. De zanger in jurk en overige opgemaakte mannen maken het heel LHBT-(en-veel-meer letters=die=je niet-mag-vergeten-om-woke-te-zijn)-vriendelijk. Maar zonder dollen een leuke act met kwaliteit. Ook best aandoenlijk om te zien dat de band eigenlijk in een spiegel van enthousiasme kijkt en daarmee publiek en band om en om opzweept nog meer los te gaan. De Schotten verlaten verbouwereerd vol trots het podium af, om ze later die dag ergens op het festivalterrein nog steeds zien te shinen als ze tussen publiek rond blijven lopen.
Walt Disco
De volgende acts worden uitdagender omdat ook zij in Stage TWO een te klein podium hebben vandaag. Allereerst de Nederlandse Indie-pop band Pip Blom en daarna de vorig jaar doorgebroken Froukje die een solide set weg zet. Van buiten de tent komt ook de muziek prima door. Goed te zien dat de opkomst van Nederlandse popartiesten de waardering krijgt die het verdiend heeft. We vinden wel voldoende plek vooraan bij het hoofdpodium van Stage ONE en dat lukt gedurende het weekend vaak verrassend gemakkelijk. Best Kept Secret werkt met een soort van semi-headliners die hooguit een Ziggo Dome zullen uitverkopen. Het zorgt daarmee voor een meer regelmatige toestroom van publiek. Voor nu de terugkeer van de grootste Belgische rockband uit de geschiedenis, dEUS. Dat is altijd gegarandeerd kwaliteit en een onderhoudend optreden kun je aan frontman Tom Barman en de zijnen wel overlaten. En hoewel het overwegend teert op oud werk, het verveelt nooit met nummers als 'Instant street', 'Bad timing' en 'Suds & soda'.
dEUS
Op de grootste dance stage in het midden van het festivalterrein, The Floor, is het tijd voor een halve dj-set en half live optreden van Sophie Straat begeleid door haar vriend en producer van Goldband. Van de dj set is de keuze uit de categorie protestliedjes, waarbij o.a. historische nummers What fun, Kate Bush, Klein Orkest en Blondie. Ook weet de ras-Amsterdamse straatzangeres in smartlappenstijl een paar van haar eigen hitjes te brengen zoals 'Wat is het kut om agent te zijn' en 'Tweede kamer'. De live vs dj mashup is een vermakelijk uurtje.
Sophie Straat
Een band die het al langere tijd goed doet in het live circuit is Fontaines DC en daarmee staan zijn vandaag op de een na beste spot op Stage ONE. Het is goed klinkende indie-achtige rock met af en toe een venijnig staartje. Of de act het in zich heeft nog groter uit te groeien dan dit valt te bezien.
Fontaines dc
Na Fontaines dc nemen we nog even een kijkje bij Stage TWO waar de band Metronomy speelt. De Britten spelen een mix van dance, rock en disco, in een uitstekende mix waar het doet denken aan Hot Chip en MGMT. Het publiek in de tent gaat er goed op en danst dankbaar mee. Het is zo'n nieuwe ontdekking die je live moet hebben meegemaakt om te gaan waarderen.
Metronomy
Als het gaat om bands die je live meegemaakt moet hebben om te waarderen dan staan ze aan het einde van de avond geprogrammeerd in de kleine stage The Secret. De Japanse rockers van Kikagaku Moyo met Oosterse psychedelische invloeden moet opboxen tegen headliner The Strokes en dat betekent gelukkig dat de tent prima gevuld is. Na de eerste kennismaking in Doornroosje vorig jaar is dit een no-brainer om opnieuw te gaan zien, maar dan in een staande editie. De Japanners slagen er in om ons opnieuw te gaan boeien.
Kikagaku Moyo
Als laatste live act voor deze avond blijven we in The Secret, waar het te merken is dat The Strokes klaar zijn en een royale plek ineens veranderd in een volgepropte tent. Het is wel jammer want dat doet toch nog met een beetje weemoed denken aan het optreden vorig jaar van Yin Yin in de Tolhuistuin tijdens ADE. De zaal mocht toen maar voor slechts 2/3e gevuld zijn en dat kwam de sfeer ten goede en bood nog ruimte om te kunnen dansen. Het maakt het muzikaal nu niet minder mooi, maar het jezelf staande houden in een duwende massa maakt het niet aantrekkelijker. Na afloop struinen we nog lange tijd over het terrein voor een afterparty bij The Floor, het blijft nog lang druk en gezellig tot laat in de nacht.
Yin Yin
Dag 3
De derde en laatste dag alweer. Na alvast de kampeerspullen terug naar de auto gebracht te hebben en een gezonde stevige ochtendwandeling nog net op tijd bij Stage TWO. Het is om half 1 een vroege opening, maar als je al niet wakker was dan is het nu wel bij Amenra. Het is postmetal met hier en daar een gevoelig momentje. De setting van de doommetal gaat goed samen met mooie trage filmbeelden en zwart/wit of sepia, een soort duistere religieuze sfeer. De zanger keert veelal met rug naar publiek en doet daarmee enigszins denken aan de afstandelijke houding van Tool zanger Maynard Keenan. Het draagt allemaal bij tot de duistere maar gelijke ook boeiende sfeer die ontstaat. Voor herhaling vatbaar.
Amenra
Heel even later volgt in dezelfde stage een optreden van Black Midi. Omdat het ook lekker is om even de benen te streken wordt deze al zittend bijgewoond. Het is ook geen verkeerde keuze want de ietwat overintelligente en neurotische fusionrock achtige zijn weliswaar muzikaal knap maar ook vermoeiend door onorthodoxe ritme wisselingen.
Later volgt Novastar op Stage ONE. De band rondom Nederbelg Joost Zweegers is het spelen niet verleerd. Melodieuze pop met mooie luisterliedjes als 'Wrong' en 'Never back down' is op het midden van de dag in de zomerse sfeer een mooi rustmoment. Stilte voor de muzikale storm want 'The best is yet to come'.
Novastar
Voor de rest van de dag is het rondhangen bij Stage ONE. Eerste van de drie laatste acts op dit podium is Wolf Alice. Een band die ergens wegheeft van de rock van Paramore met goede frontvrouw en nog even zo belangrijke sfeermaker de stoere bassist. Samen zwepen zij het publiek op met pittige rocksongs en af en toe een popballad. De traditie die blijkbaar vier jaar geleden is ingezet wordt ook nu herhaald. Oftewel de zangeres gooit al rennende een deel van haar kleren uit om vervolgens enkele tientallen meters verderop in het meer te duiken, gevolgd door de even zo gekke bassist. Het tafereel wordt nog k0mischer als de strandwacht met boot de twee 'drenkelingen' meent te moeten oppikken.
Wolf Alice
Wat nog gaat volgende is een dubbele hoofdmaaltijd. De eerste daarvan is de eigenzinnige Australische psychedelische rockband King Gizzard & The Lizard Wizard. De band heeft een extreem hoge productiviteit met maar liefst twintig albums in ruim negen jaar tijd en heeft inmiddels al een cultstatus bereikt in het live circuit. Je kan gerust drie concerten op een rij gaan want het is maar de vraag welke nummers ze gaan spelen elke dag. Voor vandaag spelen ze sowieso een gedegen festivalset met een paar favorieten als 'Crumbling castle',,'O.N.E.' en 'Rattlesnakes'. En over de gehele set allemaal lange nummers met geweldige gitaarsolo's. De finale wordt ingezet met 'Dripping tap' en het is duidelijk waarom zanger Stu Mackenzie met korte broek op het podium stond. Ook hij heeft zijn zinnen gezet op een frisse duik, maar doet nog even net iets spectalairder door al crowsurfend gedragen helemaal naar het strand gebracht te worden, terwijl overige bandleden rustiger verder spelen. Na de duik keert hij terug om nog de finale van het nummer al 'dripping' mee te spelen. King Gizzard is een waanzinnige band die inmiddels landgenoten Tame Impala hebben ingehaald en zich meer dan kandidaat stellen als een headliner/afsluiter op een toekomstige Lowlands.
King Gizzard & The Lizard Wizard
Last but zeker niet least staat een volledig concert gepland met nog een Australische band: Nick Cave & The Bad Seeds. De man met donkere morbide liedjes en tegelijkertijd ook fragiele nummers over verlies en verdriet. Cave verloor een maand geleden voor de tweede maal een kind. Dat weerhoudt hem er niet van om met zijn zwartgallige humor het publiek helemaal in te pakken. The Bad Seeds is muzikale machine die op zijn tijd op het grunge-achtige speelt met violist en multi-instrumentalist Warren Ellis als de ultieme muzikale sidekick maar ook mede entertainer. Soms neigt de sound door het uit versterken met een driemanskoor op Pink Floyd ten tijde van The Wall. Cave heeft heel bewust een brede catwalk voor het podium laten optuigen zodat hij regelmatig in het publiek kan hangen en bij zijn theatrale act betrekken. Meer dan twee uur duurt de ware zegentocht van het absolute (onverwachte) hoogtepunt van Best Kept Secret. Songs die imponeren zijn 'Jubilee street', 'Tupelo', 'The red right hand' 'The Mercy street' en 'White elephant'. Na de volledige set volgen nog 3 toegiften waaronder het gevoelige 'Into my arms'. Nick Cave kwam, zag en overwon. Over het geheel, het was een prachteditie van Best Kept Secret.
Comments